Author Archives: admin

„Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmi. Udali się też pospiesznie i znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemowlę” (Łk 2,15-16)      

Przeżywając po raz kolejny w naszym życiu Święta Bożego Narodzenia, nie sposób nie usłyszeć dziś słów papieża Franciszka, które zawarł w ogłoszonym na początku Adwentu liście Admirabile signum, na temat znaczenia i wartości Żłóbka i całej tradycji związanej z budowaniem szopek bożonarodzeniowych. „Żłóbek jest zachętą do „odczuwania”, „dotknięcia” ubóstwa, które Syn Boży wybrał dla siebie w swoim wcieleniu. W ten sposób jest to pośrednio wezwanie do naśladowania Jego drogi pokory, ubóstwa, ogołocenia, która prowadzi od betlejemskiego żłóbka do krzyża. Jest to wezwanie, aby Go spotkać i miłosiernie Mu służyć w najbardziej potrzebujących braciach i siostrach”.

Uwierzmy więc, że to właśnie „Jezus jest nowością pośród starego świata i przyszedł, aby uleczyć i odbudowywać, żeby przywrócić nasze życie”. Zatem razem z aniołami i pasterzami, wraz z Maryją i Józefem wyruszmy ku Niemu, na spotkanie miłości Boga, „który przychodzi spotkać się z nami w Dzieciątku Jezus”. Łączę się duchowo z każdym z Was i Waszymi Rodzinami w ten Wigilijny wieczór, trwając przy Żłóbku Pana, który „w żłobie położony stał się pokarmem naszym” i wpatrując się w Jego Najświętsze Ciało w Eucharystii – modlę się byśmy każdego dnia coraz mocniej kochali Jezusa, wierzyli w Niego, ufali Mu i wynagradzali za tych, którzy nie wierzą, nie ufają i nie kochają Go… Niech Boża Miłość staje się obecna w nas, odnawia nas i przemienia świat, nasze rodziny i wspólnoty. Radosnych, pełnych pokoju i miłości Świąt Bożego Narodzenia oraz błogosławionego 2020 Roku! s. Anuncjata Zdunek OSBSam Przełożona Generalna wraz z Siostrami  

Siostra Wenancja od Matki Bożej Wspomożenia Wiernych Aniela Szpura urodziła się 20 grudnia 1931 r. w miejscowości Konstantynów nad Bugiem, pow. Biała Podlaska, diecezja siedlecka. Sakrament chrztu św. przyjęła  26 grudnia 1931 r. w kościele parafialnym w Konstantynowie, a sakrament bierzmowania w 1946 r.

Gdy Aniela miała 5 lat zmarła mama. Trzy lata później zmarł ojciec pozostawiając siedmioro dzieci bez środków do życia. Ciężar utrzymania i wychowania dzieci spadł na 16-letnią wówczas Stanisławę, najstarszą z rodzeństwa. A nie było to łatwe, ponieważ wybuchła wojna. Zapewne ta trudna sytuacja sprawiła, że Aniela ukończyła szkołę podstawową dla pracujących w 1954 r.

W roku 1952 wstąpiła do naszego Zgromadzenia jej najstarsza siostra Stanisława, w Zgromadzeniu s. Paschalisa.

To samo pragnienie zrodziło się też w sercu Anieli. Chcąc zdobyć środki na przygotowanie „wyprawy” wyjechała do Łodzi, by tam podjąć pracę. Swoje pragnienie mogła zrealizować 1 sierpnia 1956 r. Formację w nowicjacie rozpoczęła 1 lutego 1957 r. i otrzymała imię zakonne – siostra Wenancja. Pierwszą profesję złożyła 16 sierpnia 1959 r., zaś śluby wieczyste 15 sierpnia 1965 r.  W Samarii przebywała do 1972 r., kiedy to została przeniesiona na Fiszor. Tu i na kolejnych placówkach: w Częstochowie w latach 1977-1980, w Samarii od 1980 do 1984 r. s. Wenancja pracowała jako kucharka. Łącznie ten trudny urząd pełniła około 23 lata. Do Pruszkowa przyjechała w 1984 r., gdzie przebywała 18 lat, pełniąc dyżury nocne i różne prace domowe. W 2002 r. przybyła ponownie do Fiszoru. Tu opiekowała się starszą o 8 lat s. Paschalisą. Siostra Wenancja była osobą dokładną, staranną, uczynną, pracowitą. Jej silne poczucie obowiązku dawało o sobie znać szczególnie w sytuacjach, gdy w domu zostawało kilka sióstr.

Mimo upływu lat i pogarszającego się stanu zdrowia, chciała być samodzielna. Zawsze pierwsza w kaplicy, zawsze obecna na wszystkich ćwiczeniach – wzór wierności modlitwie i obserwancji zakonnej. Codziennie odprawiała Drogę Krzyżową oraz Koronkę do Bożego Miłosierdzia. Także jej skromna zakonna cela wypełniona była „kadzidłem” płynących w niej modlitw. W naszej dawnej „Pacierzówce” s. Wenancja miała cały plik modlitw przepisanych na maszynie… To nad nimi była pochylona ilekroć się weszło do jej celi.            Z pewnością modlitwa, którą przytaczam przygotowała ją na najważniejszą chwilę życia.

Modlitwa wieczorna

 Oto jestem Panie, dzień mój ma się ku końcowi.

Jeżeli zrobiłam dziś coś dobrego, dzięki Ci za to, Panie.

Jeżeli zgrzeszyłam, Twoja miłość

niech przebaczy mi moją ciągle powtarzającą się słabość.

W tej ciszy nocnej, w której wyczuwam Ciebie, myślę o innej nocy,

o tej, która nadejdzie, gdy oczy moje po raz ostatni ujrzą światło ziemi.

Śmierć nadejdzie tak samo, jak nadchodzi noc.

Tak jak ona nieunikniona, tak jak ona głęboka.

Spraw, by była najpiękniejszą z moich nocy.

Zasypiając dzisiejszego wieczora, ofiaruję Ci duszę moją tak,

jakby to była godzina śmierci.

Ojcze, przyjmij mnie.

Spraw, bym zasypiając spokojnie, uczyła się umierać. Amen.

W Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, po nieszporach i adoracji Pana Jezusa (…) s. Wenancja zasłabła. Zdążono przywołać ks. Kapelana, który udzielił Siostrze sakramentu chorych, ale pomoc medyczna niestety przyjechała za późno. Siostra Wenancja w otoczeniu Sióstr, przy świetle gromnicy wydała ostatnie tchnienie… była godz. 18.20 – 28 czerwca 2019 r.

Ufamy, że przygarnęło Siostrę Boże Serce i zapewne usłyszała: „Służebnico dobra i wierna wejdź do radości swego Pana”.

 Siostra Wenancja przeżyła 87 lat, w Zgromadzeniu 63 lata. W Fiszorze przebywała łącznie 22 lata.

Pogrzeb śp. s. Wenancji odbył się 3 lipca. O godz. 9.30 w kaplicy fiszorskiej przy trumnie zgromadziły się siostry na czele z Matką Generalną Anuncjatą, wychowankowie i pracownicy DPS, a także liczna rodzina. Po wspólnej modlitwie różańcowej odśpiewałyśmy I nokturn Godziny czytań za zmarłych. Następnie ks. kapelan Dariusz Jankiewicz SVD przewodniczył obrzędowi wyprowadzenia ciała i Mszy św. pogrzebowej w kościele parafialnym w Niegowie. W kondukcie żałobnym odprowadziliśmy naszą zmarłą s. Wenancję na miejscowy cmentarz, gdzie w kwaterze sióstr złożono jej ciało.

Niech odpoczywa w pokoju. Amen.

Ze wspomnień s. Angeli Kuliszczak

Siostra Ewina od Niepokalanego Poczęcia NMP Teresa Sobolewska urodziła się 20 stycznia 1927 r. we wsi Powikła, parafia Dobrzyniewo Kościelne, archidiecezja białostocka.

O latach swego dzieciństwa s. Ewina w życiorysie napisała: „29 maja 1931 r. zmarła moja mama, miałam wtedy 4 lata i 4 m-ce, przy porodzie najmłodszej siostry. Zostało nas 6-ro małych dzieci (…) Wychowaniem nas osieroconych zajmowali się tatuś i ciocia – siostra tatusia i babcia. Ojciec mój zajmował się gospodarstwem rolnym i wykonywał prace stolarskie. Uczył nas pracowitości, pomagaliśmy w pracy sezonowej na roli, był dla nas – swoich dzieci przykładnym, dobrym, kochanym tatusiem. Co dzień rano i wieczorem odmawialiśmy wspólnie na klęcząco z tatusiem pacierz, w każdą niedzielę przed śniadaniem i pójściem do kościoła śpiewaliśmy wspólnie Godzinki o NMP, następnie Kiedy ranne wstają zorze. Obowiązywała niedzielna Msza św., dzieci szły na godz. 9, dorośli na 11 na sumę. Po powrocie z kościoła babcia pytała, co ksiądz mówił na kazaniu, trzeba było dobrze słuchać i powiedzieć babci. W szkole mieliśmy dobrego księdza katechetę, który prowadził w parafii stowarzyszenie dla dzieci Krucjatę Eucharystyczną, dla młodzieży Sodalicję Mariańską, do których należałam. Były częste spotkania, występy, dużo zawdzięczam w odkryciu swojego powołania zakonnego księdzu Moderatorowi, który mnie prowadził i był spowiednikiem. Dowiedziałam się od Sióstr z mojej parafii o Zgromadzeniu Sióstr Samarytanek i 3 października 1948 r. prosiłam o przyjęcie do naszego Zgromadzenia, w którym przeżyłam do czasu obecnego (Siostra pisze wspomnienie w 2003 r.). Dziękuję Bogu za wytrwanie w powołaniu, za udzielony ogrom łask Bożych i proszę codziennie o szczęśliwą śmierć i wieczność”.

Siostra Ewina 20 marca 1949 r. rozpoczęła w Samarii nowicjat. Po odbyciu dwuletniej formacji – w dniu 21 marca 1951 r. złożyła pierwszą profesję zakonną, a 15 sierpnia 1957 r. – profesję wieczystą. W Zgromadzeniu podnosiła swoje kwalifikacje zawodowe i religijne: ukończyła studium prawno-administracyjne i kurs księgowości, liceum ogólnokształcące oraz kurs katechetyczny.

Wspomnienie o siostrze Ewinie z pobytu w Samarii

Ostatnie lata życia (4 lata i 5 miesięcy) s. Ewina spędziła w naszej wspólnocie w Samarii. Podobnie jak wcześniej s. Ludwika i s. Danuta, s. Ewina na długo pozostanie w naszej pamięci i jeszcze jakiś czas cela, w której mieszkała będzie nazywana pokojem s. Ewiny.

W listopadzie 2014 r. siostra złamała szyjkę prawej kości udowej. Niestety, operacja wstawienia endoprotezy nie udała się i rehabilitacja nie była możliwa. Siostra Ewina stała się osobą leżącą, potrzebującą pomocy innych sióstr. 14 stycznia 2015 r. została przewieziona z Pruszkowa do naszego domu i otoczona troskliwą opieką sióstr – przełożoną w Samarii była wówczas obecna Matka Generalna Anuncjata. Rozpoczął się dla naszej siostry czas naznaczony ofiarnym cierpieniem, poprzez które nadal służyła Panu Bogu w zaufaniu i poddaniu Woli Bożej, cierpliwie przeżywając swoją pogłębiającą się chorobę.

Siostra nie opuszczała własnej celi. We Mszy św. i pozostałych modlitwach uczestniczyła, łącząc się z nami duchowo, dzięki zainstalowanemu nagłośnieniu. Zawsze oczekiwała Pana Jezusa przychodzącego w sakramentach: Komunii św. i spowiedzi. Wielkim szacunkiem darzyła kapłanów. Bardzo lubiła się modlić, zwłaszcza modlitwą różańcową, którą odmawiała z pomocą s. Anieli.

Siostra Ewina odznaczała się niezwykłą uprzejmością, szacunkiem dla innych oraz pogodą ducha. Za wszystko była wdzięczna i za wszystko dziękowała, nawet w ostatnich dniach życia, które były przecież dla siostry bardzo trudne. Siostra bardzo ceniła sobie odwiedziny sióstr zarówno starszych, jak i młodszych, zawsze obdarowywała dobrym słowem, serdecznym uśmiechem. Uśmiechała się pięknie – tak, że „śmiały się jej niebieskie oczy”. A siostry lubiły przychodzić do s. Ewiny, cieszyły się, gdy je poznawała i pamiętała ich imiona.

W maju tego roku nastąpiło znaczne pogorszenie stanu siostry. W sobotę 22 czerwca zabrano siostrę do szpitala. Po przyjęciu na oddział chirurgiczny zaczęto przygotowywać siostrę do operacji ratującej życie, po której przewieziono s. Ewinę na OIOM. Lekarz nie ukrywał, że stan jest bardzo ciężki i nie wiadomo, czy siostra przeżyje. Co dzień odwiedzałyśmy siostrę, by chwilę z nią pobyć i pomodlić się razem przy jej łóżku – wierząc, że sprawia jej to radość i daje umocnienie.

Siostra Ewina zmarła w czwartek, 27 czerwca o godz. 1.45, w dzień wspomnienia Matki Bożej Nieustającej Pomocy w czasie dorocznych rekolekcji odbywających się w Samarii. Siostra Ewina przeżyła 92 lata, w Zgromadzeniu ponad 70 lat.

Ceremonie pogrzebowe śp. s. Ewiny odbyły się w poniedziałek 1 lipca. Około godz. 9.00 została przywieziona trumna z ciałem siostry, którą wniesiono do samaryjskiej kaplicy. O 9.30 zgromadzone siostry i członkowie rodziny odmówili różaniec św. w intencji zmarłej, a następnie odśpiewali pierwszy nokturn Godziny czytań za zmarłych. O 10.30 nastąpiło wyprowadzenie ciała do kościoła parafialnego. Konduktowi żałobnemu towarzyszyło bicie naszego dzwonu św. Scholastyki.

Mszy św. żałobnej w kościele o godz. 11.00 i ceremoniom pogrzebowym przewodniczył ks. proboszcz z Niegowa Andrzej Rybicki. Współcelebransami byli: ks. rekolekcjonista Jan Wróblewski, werbista, który wygłosił także homilię, kapelan ze Szkolnej ks. Ryszard Rymarz oraz kapelan z Fiszoru ks. Dariusz Jankiewicz, werbista. W pogrzebie uczestniczyła najbliższa rodzina, Matka Generalna, siostry z Samarii i pobliskich domów oraz siostry rekolektantki reprezentujące nasze wspólnoty domowe.

Wśród rzeczy s. Ewiny przywiezionych ze Szkolnej s. przełożona Benedykta znalazła nieduży notes, w którym siostra zapisywała swoje postanowienia z odbytych rekolekcji, począwszy od roku 1951, w którym złożyła I śluby, aż do ostatnich rekolekcji przeżytych świadomie w 2014 r. Jest to poruszająca lektura… To historia duchowej walki człowieka w dążeniu do świętości. Walki nie w samotności, ale w oddaniu się całkowitym Panu Jezusowi i zawierzeniu swojego życia Matce Bożej.

Postanowienia s. Ewiny były bardzo konkretne, a każde z nich kończyła modlitwą. Oto kilka fragmentów:

… Jezu Najsłodszy widzisz moją nędzę i słabość na każdym kroku, proszę Cię przemień we mnie wszystko, co się Tobie nie podoba i spraw, niech stanę się we wszystkim podobną i miłą Tobie. Matko Najświętsza, Ty nikogo nie opuszczasz, kto Twej pomocy potrzebuje, uproś mnie u Jezusa łaski potrzebne do uświęcenia i zbawienia duszy mojej (1951 r.).

… Jezu Najsłodszy, sama bez Ciebie nic nie zrobię, wspieraj mnie swymi łaskami, zlituj się nade mną, bez Twej pomocy jestem tylko zdolna Ciebie obrażać… Maryjo wspomagaj mnie, do Jezusa prowadź mnie przez całe życie moje i w ostatniej godzinie życia mego bądź przy mnie (1967 r.).

… Jezu dopomóż spełniać Wolę Twoją. Jezu spraw niech Cię kocham goręcej. Jezu cichy i serca pokornego uczyń serce moje podobnym do Twego, dopomóż resztki życia wykorzystać dla chwały Twojej i zbawienia duszy mojej… (2006 r.).

I zapiski z ostatnich lat uczynione drżącą ręką:

… Boże daj mi łaskę szczęśliwej śmierci i wieczności w Twoim Domu, to jest moje pragnienie i dążenie największe. Jezu króluj w mym sercu zawsze (2012 r.).

… Jezu bądź ze mną zawsze, niech nigdy nie odłączę się od Ciebie. Jezu prowadź mnie przez życie ziemskie prostymi dróżkami. Jezu spraw niech Cię kocham coraz więcej (2014 r.).

 Droga nasza Siostro Ewino, dziękujemy Bogu, że mogłyśmy służyć Tobie pomocą, kiedy mieszkałaś razem z nami. Ufamy, że mieszkasz już w Domu Ojca, miejscu, którego tak bardzo pragnęłaś i oglądasz umiłowanego Jezusa twarzą w twarz.

Ze wspomnień s. Rafaeli Żelechowskiej

W Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie w niedzielę 2 czerwca odbyło się 12. Święto Dziękczynienia. Przyświecało mu hasło: „Dziękujemy za wielkich pasterzy – Jana Pawła II i Prymasa Stefana Wyszyńskiego”.

Mszę św. poprzedziła procesja z relikwiami bł. Franciszki Siedliskiej, założycielki Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu, która wyruszyła o godz. 8.00 z Placu Piłsudskiego, gdzie w 1979 r. papież Jan Paweł II wypowiedział pamiętne słowa: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”. Pielgrzymów pobłogosławił bp Piotr Jarecki, wśród których były nasze siostry z Samarii: Matka Generalna Anuncjata, s. radna Maria, s. Serwia i s. Łucja.

Eucharystii przewodniczył ks. kard. Stanisław Dziwisz, a koncelebrowali: nuncjusz apostolski w Polsce abp Salvatore Pennacchio i kilkunastu członków Episkopatu Polski. Wzięli w niej udział również przedstawiciele parlamentu, rządu, Kancelarii Prezydenta RP i władz samorządowych stolicy. Uroczystość ta wpisała się w obchody 40. rocznicy pierwszej pielgrzymki do Polski Ojca Świętego Jana Pawła II.

 

Chrystus żyje.
On jest naszą nadzieją,
jest najpiękniejszą młodością tego świata.
Wszystko, czego dotknie, staje się młode,
staje się nowe, napełnia się życiem.
(…) On żyje i chce, abyś żył!

Papież Franciszek, Christus vivit 1

Drodzy Przyjaciele

        Z okazji zbliżających się Świąt Wielkanocnych wraz z Siostrami pragnę złożyć życzenia jak najobfitszych łask płynących od Zmartwychwstałego Zbawiciela. Przede wszystkim pałającego serca i gotowości przyjęcia orędzia o Bogu, który będąc wiernym Miłości, jaką obdarzył człowieka – nie zawahał się, by zapłacić najwyższą cenę, abyśmy mogli żyć pełnią życia w Nim!

                     Życzę więc niczym niezmąconej radości, pokoju, wdzięczności i doświadczenia spotkania ze                             Zmartwychwstałym Jezusem – żyjącym i dającym się nieustannie w swym Słowie i Eucharystii!

Z radosnym   A l l e l u j a   łączę serdeczne pozdrowienia

s. Anuncjata Zdunek OSBSam

przełożona generalna Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego