Author Archives: admin
03
lut
lut
Siostra Loretta od Niepokalanego Serca Maryi Halina Gago urodziła się 10 kwietnia 1927 r. w miejscowości Nowa Osuchowa, w parafii pw. św. Barbary w Porębie (diecezja łomżyńska).
Do naszego Zgromadzenia wstąpiła 22 sierpnia 1946 r. S. Loretta pełniła posługi: wychowawczyni, przedszkolanki przy niepełnosprawnych dzieciach, katechetki i organistki w różnych placówkach Zgromadzenia. W latach 1972 – 1991 przebywała w domu w Warszawie-Wilanowie, posługując jako katechetka i organistka w parafii. Od 1991 r. przez ponad 32 lata przebywała w klasztorze w Samarii.
Powierzone obowiązki wykonywała sumiennie i odpowiedzialnie. Miała głębokie nabożeństwo do Matki Bożej, które wyniosła z domu rodzinnego. Żywo interesowała się sprawami Zgromadzenia, Kościoła i świata. Bardzo kochała śpiew i dawała temu wyraz także w spotkaniach z siostrami w czasie choroby.
Siostra Loretta zmarła w Samarii dnia 1 lutego 2024 r. w wigilię święta Ofiarowania Pańskiego. Przeżyła 96 lat, w Zgromadzeniu 77 lat.
Odeszła niepostrzeżenie, cicho… Niech dane jej będzie dołączyć do chórów niebieskich śpiewających wieczne Alleluja!
24
gru
gru
Rodzisz się, Panie, by niebo dać ludziom,
a jako człowiek jednym z nas się stałeś.
Oświeć umysły i serca pociągnij więzią miłości.
(z Monastycznej LG)
Boże Narodzenie… przyszedł czas, że niebiosa spuściły Sprawiedliwego! Stało się tak, „aby wypełniło się słowo Pańskie, powiedziane przez Proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy Bóg z nami” (Mt 1, 23).
Uroczystość Narodzenia Pańskiego na nowo skłania nas do przyjęcia i przeżycia tajemnicy Boga, który nieustannie pragnie być z nami. Oto Bóg przychodzi w prostym znaku dziecka płaczącego pośród ubogiej stajenki, dziecka przyjętego z czułością ludzkich serc Maryi i Józefa, otulonego ich uważnym spojrzeniem i miłością. To Święte, Boże Dziecię złożone w ręce ludzi, przyjmuje pokornie ubóstwo betlejemskiej groty i zwyczajność nazaretańskiego domu.
Także dziś Bóg przychodzi do nas, do naszych domów i serc – jest obecny w Eucharystii, przychodzi w swoim Słowie i wszystkich sakramentach Kościoła, staje się bliski przychodząc w każdym napotkanym człowieku. I choć przychodzi „wśród nocnej ciszy”, to jest przecież Panem Wszechświata, jest Światłością, która rozdziera ciemności grzechu i przynosi nam wszystkim zbawienie! Jak Dobry jest Bóg, który wciąż chce być Bogiem z nami… i dla nas. Oto ziemia ujrzała swego Zbawiciela!
Kochani, zechciejmy z miłością swych „ludzkich serc” przyjąć Jezusa pod dach swoich rodzin. Oto teraz nadszedł czas – Jezus Słowo Odwieczne staje się Ciałem i „potrzebuje” bezpiecznego domu pełnego miłości, bliskości i gotowości niesienia pomocy. Niech dar szczerego otwarcia na siebie, radość wspólnego przeżywania codzienności oraz rodzinne spotkania pośród zwyczajnych zajęć, staną się doświadczeniem przemieniającej Obecności Boga pośród nas, a dla wielu będą żywym świadectwem prawdziwości słów Ewangelii, że Bóg jest Miłością.
Trwając przy Żłóbku naszego Pana, wraz z Siostrami życzę, aby Najświętsza Maryja – Matka Jezusa, a także posłuszny i pełen wiary św. Józef, stali się dla nas nauczycielami i mistrzami duchowej drogi rozpoznania i uczczenia Syna Bożego. Niech rodzinne kolędowanie napełni nasze serca radością i pokojem. Błogosławionych Świąt Narodzenia Pańskiego.
Z serdecznym pozdrowieniem i modlitwą
s. Anuncjata Zdunek OSBSam, przełożona generalna
28
lis
lis
SIOSTRA HIACYNTA od Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny WACŁAWA SZCZESNA
Urodziła się 11 lutego 1936 roku. Do naszego Zgromadzenia wstąpiła 1 lutego 1952 roku. Rozpoczynając nowicjat otrzymała imię – s. Hiacynta.
S. Hiacynta przez długie lata posługiwała jako opiekunka przy niepełnosprawnych dzieciach, a następnie jako pielęgniarka, pełniąc również funkcję przełożonej domu. Powyższe prace podejmowała w kilku placówkach Zgromadzenia: Samaria, Zalesin, Fiszor, Bielawki, Żbików, Brzeziny, Struga i Fiszor, gdzie przebywała od 2008 roku.
Siostra Hiacynta z powierzonych zadań wywiązywała się sumiennie i odpowiedzialnie. Była gorliwa w życiu zakonnym, obowiązkowa i ofiarna. Pogodne usposobienie Siostry i duch modlitwy pomagał jej cierpliwie i mężnie przeżywać ostatnią chorobę nowotworową. W ostatnich miesiącach życia s. Hiacynta otoczona była troskliwą opieką sióstr fiszorskiej wspólnoty. Zmarła 24 listopada 2023 r. około godziny 17.00. Przeżyła 87 lat, w tym w Zgromadzeniu 71.
Uroczystości pogrzebowe odbędą się 28 listopada. Msza św. W kościele parafialnym w Niegowie o godz. 11.00.
Wieczny odpoczynek racz jej dać Panie.
23
lis
lis
22 listopada o godz. 18.00 m. Anuncjata wraz z s. wikarią Lidią i s. Elią sekretarką uczestniczyły w otwarciu wystawy „Prawobrzeżne”, w której pośród dziewięciu niezwykłych kobiet związanych z prawobrzeżną Warszawą, znalazła się także siostra samarytanka s. Benigna Stanisława Umińska.
Wystawa trwać będzie do 21 lipca 2024 r. w Muzeum Warszawskiej Pragi przy ul. Targowej 50/52.
Warto znaleźć chwilę i poznać historie kobiet, które odważyły się realizować swoje marzenia. Wszystkie dążyły do celu zmagając się z przeciwnościami losu, przełamując bariery swoich czasów. Wystawa daje szanse, by zapamiętać ich twarze i imiona. A może dla kogoś poznanie ich historii, stanie się inspiracją do odnalezienia odpowiedzi na współczesne ludzkie dylematy, czy poszukiwania sensu życia…
23
wrz
wrz
Jak co roku, w pierwszą niedzielę września, po liturgicznym wspomnieniu Narodzenia Matki Bożej, wraz z pielgrzymami z parafii pw. Świętej Trójcy w Niegowie (i nie tylko!) wyruszyliśmy do Pani Loreteańskiej. Przed godziną szóstą zebraliśmy się w kościele parafialnym, by z błogosławieństwem ks. Proboszcza wyruszyć w drogę. Wschodzące słońce rozświetlało nocne mroki, budziło serca do modlitwy i zachęcało do serdecznych rozmów z braćmi i siostrami pielgrzymkowymi.
Dziękujemy Bogu i sobie nawzajem za wspólne wędrowanie, za wzajemną troskę i dar modlitwy. Dziękujemy s. Lidi, że co roku nas „zwołuje”… dziękujemy studentom z Warszawy za diakonię muzyczną… dziękujemy Maryi i Siostrom Loretankom, że nas zawsze do siebie zapraszają!
16
sie
sie
Myśmy poznali i uwierzyli miłości jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością. (1 J 4,16)
15 sierpnia 2023 r. w Samarii trzy nasze Siostry złożyły śluby wieczyste w naszym Zgromadzeniu.
Siostra Klara od Pana Jezusa Słowa Wcielonego Monika Siwiec
Siostra Serwia od Matki Bożej Miłosierdzia Katarzyna Górecka
Siostra Łucja od Niepokalanego Serca Maryi Anna Kujawiak
Aby we wszystkim Bóg był uwielbiony!
14
sie
sie
Na zakończenie rekolekcji, które głosił naszym Siostrom w Samarii o. Tomasz Zamorski dominikanin z Łodzi, w dniu 14 sierpnia, podczas Eucharystii dwie siostry juniorystki: s. Miriam od Jezusa Obecnego i s. Józefina od Chrystusa Sługi, odnowiły swoje śluby na kolejny rok.
Razem z nimi dziękujemy Bogu za łaskę ich wybrania i Bogu dziękujemy za każdą z nich, bo są darem dla Zgromadzenia i dla Kościoła.
Życzymy im odwagi i radości, a nade wszystko, by były szczęśliwymi kobietami, które oddały swoje życie Chrystusowi!
Dziękujemy Ojcu Tomaszowi za to, że dzielił się z nami swoją wiarą i głosił Słowo Boże, odkrywając przed nami tajemnice ewangelicznych spotkań Jezusa z kobietami – tak bardzo podobnymi nam. Dziękujemy, że razem z nami się modlił i „zarażał nas” swoją radością Bożego dziecięctwa i zachęcał do pielęgnowania bliskości z Jezusem naszym Panem i Oblubieńcem.
Rekolekcje stały się też bezpośrednim przygotowaniem trzech sióstr do ślubów wieczystych: s. Klary, s. Serwii i s. Łucji, dla których O. Tomasz poświęcił kukulle i ślubne obrączki.
Modlimy się za nasze Siostry, aby Pan dał im łaskę wytrwania i radość w powołaniu.
12
sie
sie
W piątek, 11 sierpnia 2023 roku, podczas trwających 8-dniowych rekolekcji w Niegowie-Samarii, zmarła s. Scholastyka od Miłości Bożej – Jadwiga Teresa Szyłkiewicz. W kwietniu skończyła 95 lat, z czego 75 lat upłynęło jej w Zgromadzeniu Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego. Jest to niewątpliwie okazja, by przybliżyć chociaż część, tej bogatej biografii.
Jadwiga była jedną z czwórki rodzeństwa, drugim w kolejności dzieckiem Stefana Władysława Szyłkiewicza oraz Józefy z domu Sprusińskiej. Nieco wcześniej, jej ociec był uczestnikiem wojny obronnej 1918-1920 (służył w 13. Pułku Ułanów Wileńskich). Umiłowanie historii i patriotyzm, odziedziczyła, z pewnością, po obydwojgu rodzicach.
Urodziła się w Wasiliszkach (na obecnej Białorusi), lata dziecinne spędziła, natomiast, w Szczuczynie Nowogródzkim, gdzie przeprowadzili się jej rodzice. W domu mała Jadwiga nazywana była „Wisienką”. Razem z całą rodziną przechodziła trudne losy Polaków, wysiedlanych z dawnych Kresów Polskich. Po wojnie „Wisienka” zamieszkała z rodzicami w Białymstoku, a potem w Olecku, gdzie ojciec podjął pracę w Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych.
Za sprawą proboszcza w Kamieńczyku nad Bugiem, a jednocześnie rodzonego brata jej matki, ks. Stanisława Sprusińskiego, poznała Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Samarytanek w Niegowie, do którego wstąpiła po wojnie. Jadwiga miała wtedy 19 lat. W Zgromadzeniu uzupełniła dziurawą, wojenną edukację. Maturę zdała w Bytowie na Kaszubach, studia pedagogiczne miała możność ukończyć na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Pracę magisterską obroniła w 1954 roku, pisząc m.in. o pierwszej w Polsce wiosce dziecięcej. Założyły ją i prowadziły w Zalesinie k. Ustki – nie inaczej, tylko siostry samarytanki. Pisała o tym w liście do s. Scholastyki, twórczyni polskiej pedagogiki specjalnej, Maria Grzegorzewska, że to wielce ciekawy eksperyment i bardzo udany.
W Zgromadzeniu, s. Scholastyka była m.in. mistrzynią nowicjatu i radną generalną, autorką nowatorskiego programu nauczania nowicjatu, cytowanego przez o. Joachima Bara w podręcznikach z zakresu prawa kanonicznego. Jako stosunkowo młoda siostra, w latach 1964-1970 s. Scholastyka Szyłkiewicz pełniła obowiązki przełożonej generalnej. Wówczas to, m.in. założyła biuletyn Zgromadzenia „Samarytanka”. Ceniła sobie sumienne prowadzenie Kronik i innych Ksiąg Zgromadzenia, prawnie uregulowaną sytuację domów. Troszczyła się o duchowe, ale i o bytowe potrzeby Zgromadzenia. Sen z powiek spędzało jej niedożywienie sióstr, m.in. w domu generalnym.
Po skończonej kadencji przełożonej generalnej, pracowała jako pedagog specjalny i wychowawca w Szkole Życia w Moryniu k. Szczecina. Należała do Zawiązku Nauczycielstwa Polskiego. W listopadzie 2009 roku s. Scholastyka – Jadwiga SZYŁKIEWICZ została odznaczona, przez Prezydenta RP, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Przez wiele lat i w różnorodny sposób, była zaangażowana w pracę międzyzakonną. Dla przykładu: w latach 1958-1997 (z paroletnią przerwą pod koniec lat 70-tych XX-go wieku), należała do Sekcji Życia Zakonnego przy Sekretariacie Prymasa Polski, a później Komisji Życia Wewnętrznego działającej w ramach KWPZZŻ w Warszawie.
Razem z Siostrami innych żeńskich zgromadzeń w Polsce współtworzyła warszawska grupę Historyczek Zakonnych. Miała ogromny wkład w prace związane z procesem diecezjalnym m. Wincenty Jadwigi Jaroszewskiej, toczącym się na terenie archidiecezji warszawskiej w latach 1992-1996. Zgromadziła niezwykłą ilość wspomnień o Założycielce Zgromadzenia. Przez wiele lat badała historię własnego Zgromadzenia, dokumentując m.in. biografię Czcigodnej Służebnicy Bożej, m. Wincenty Jaroszewskiej, przy czym historia nie była jej wyuczonym zawodem, ale życiową pasją. Znajdowała w sobie ogromne pokłady pracowitości i cierpliwości w pracy na niwie historycznej. Była autorką wielu artykułów i materiałów do historii Zgromadzenia. Lwia część jej dorobku znajduje się w niepublikowanym opracowaniu pt. „Życie i działalność Sługi Bożej matki Wincenty Jadwigi Jaroszewskiej”, napisanym wespół z s. Charitas Eugenią Soczek.
S. Scholastyka, do późnej starości, chętnie dzieliła się swoją wiedzą, zarówno wewnątrz Zgromadzenia Sióstr Samarytanek, jak i poza nim. Miała niezwykłą pamięć i niezłomna wolę, by służyć Zgromadzeniu umiejętnościami, jakimi ją Pan Bóg obdarzył.
Odeszła do Pana opatrzona Świętymi Sakramentami, w obecności wspólnoty, otoczona modlitwą i serdeczną opieką sióstr.
Bogu dzięki za jej długie życie – wypełnione do końca – w odkrytym przed laty powołaniu.
Zebrała: s. Margarita Brzozowska OSBSam
10
lip
lip
Siostry juniorystki wraz z Matką Anuncjatą wybrały się na wakacyjną wyprawę! Pierwszy w historii – formacyjny spływ kajakowy. Wspaniała pogoda, piękna, choć nieco zaskakująca rzeka Wkra i przemiłe towarzystwo nie tylko kaczek i ważek – to wszystko wprowadziło siostry w radosny nastrój. A widok sześciu sióstr zakonnych na kajakach recytujących psalmy, śpiewających i radośnie pozdrawiających innych kajakarzy, wyraźnie czyniło wyprawę jeszcze bardziej szczęśliwą.
Pan jest Pasterzem moim, niczego mi nie braknie, pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach!
„Świat byłby taki ubogi, gdybyśmy się nie spotkali, bo nasza miłość ubogaca świat! Ty kochasz mnie a Ciebie ja”!