Author Archives: admin

Przed Uroczystością Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny odprawiamy nowennę o dar nowych powołań do naszego Zgromadzenia. Pokornie wołamy o to, by wiele młodych dziewcząt o hojnych sercach,  zechciało odpowiedzieć na Jezusowe „Daj Mi pić” i pobiec z radością, by służyć Mu w Najmniejszych.

8 grudnia jest dla nas datą wyjątkowa, ważną jeszcze z jednego powodu – 86 lat temu, to własnie w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia uzyskałyśmy zatwierdzenie naszego Zgromadzenia na prawie diecezjalnym w pełnej nazwie – Siostry Benedyktynki Samarytanki Krzyża Chrystusowego – tak, jak pragnęła tego Matka Założycielka. Deo gratias!

Boże, któryś przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Panny godny Synowi swemu przybytek zgotował, Ciebie prosimy, abyś przez wstawiennictwo tej, którąś dla przewidzianej śmierci tegoż Syna od wszelkiej zmazy zachował, nam niepokalanymi przyjść do siebie dozwolił. Przez Chrystusa Pana naszego, który z Tobą żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

W tym roku mija 25 lat, od kiedy nasze Siostry podjęły posługę w Domu Generalnym Księży Zmartwychwstańców w Rzymie. Każdy Jubileusz jest sposobnością, aby nade wszystko dziękować Bogu i ludziom. Dziękujemy zatem Bożej Opatrzności, że kiedy poszukiwałyśmy domu w bliskości Stolicy Apostolskiej – w związku z rozpoczętym procesem beatyfikacyjnym naszej Założycielki – dziś już Czcigodnej Sługi Bożej Wincenty od Męki Pańskiej Jadwigi Jaroszewskiej – pojawiła się możliwość podjęcia pracy i zamieszkania w Domu Generalnym przy Via San Sebastianello 11.

Dziękujemy naszym Siostrom, szczególnie tym, które realizują mężnie zadanie powierzone im przez Zgromadzenie w tym domu od 25 lat: s. Georgii i s. p. Maksymilianie, a także s. Barbarze, s. Ewodii, s. Juliannie i s. Cherubinie. Dziękujemy nade wszystko za piękne świadectwo – często bez słów – swego zakonnego powołania i całkowitego oddania woli Bożej… choć czasem serce tęskniło za Ojczyzną, za siostrami i za najbliższymi. Ukochanie woli Bożej i cicha posługa Sióstr jest wymownym znakiem totalnego oddania siebie i życia dla Boga oraz – jak mówią Ojcowie – motywacją do wiernego realizowania swego powołania, stawania się „lepszymi”.

Dziękujemy Ojcom Zmartwychwstańcom Gospodarzom tego miejsca – za braterską miłość i życzliwość przez te lata współpracy. I choć zmieniali się ludzie, to atmosfera wzajemnej pomocy jakby naturalnie przechodziła i umacniała się w kolejnych kadencjach Zarządów, posług czy nawet etapach formacji braci kleryków, którzy dziś już są kapłanami.

Dziękujemy Siostrom z innych wspólnot zakonnych, które siostrzaną miłością służyły radą i pomagały stawiać pierwsze kroki na ziemi włoskiej. Szczególnie zaś Siostrom Zmartwychwstankom, którą są nam szczególnie bliskie ze względu na naszą Matkę Założycielkę. Czujemy się niejako siostrzaną rodziną. Dziękujemy z serca!

Dziękujemy wszystkim, którzy przyjęli zaproszenie, aby razem z nami dziękować Bogu za wszelkie łaski i dobro otrzymane podczas tych 25 lat posługi.

Opatrzność Boża wskazała dzień 21 listopada – środę, kiedy przypada liturgiczne wspomnienie Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny. Dla wspólnoty rzymskiej Sióstr jest to także rocznica ofiarowania Domu Matce Bożej. Nie można było wybrać lepszej daty na świętowanie Jubileuszu. Tak więc zaproszeni Goście: Siostry z Zarządu Generalnego wraz z m. Anuncjatą Zdunek OSBSam, Ojcowie Zmartwychwstańcy z o. Generałem Paulem Voisinem CR, o. Zdzisław Kijas OFMConv, Siostry Zmartwychwstanki z m. Dorotą Zygmunt, s. Goretti terezjanką oraz przyjaciele, pracownicy i goście Domu – zebrali się w kościele, by o godz. 17.30 uczestniczyć w dziękczynnej Mszy św. ku czci Najświętszej Maryi Panny, której przewodniczył o. Jacek Praski CR, zaś homilię wygłosił Ojciec Generał CR.

Po Mszy św. wspólne zdjęcie i radosne świętowanie przy kolacji i wspólnym śpiewaniu. Nie zabrakło muzycznych animacji i piosenki patriotycznej.

Aby we wszystkim Bóg był uwielbiony!

20 listopada 2018 r. miałyśmy to szczęście spotkać się osobiście z Opatem Prymasem Gregorym Polanem OSB w jego kurii w Sant Anselmo. Dzięki życzliwości, zachętom i pośrednictwu o. Bernarda Sawickiego OSB udało się dograć terminy i wydarzyło się piękne spotkanie. Ojciec Opat z zainteresowaniem słuchał naszych opowieści: kim jesteśmy, jakie były nasze początki, kim była Czcigodna Sługa Boża Wincenta Jadwiga Jaroszewska nasza Założycielka i jak wyglądały jej starania o włączenie nowo powstałego Zgromadzenia do Rodziny Benedyktyńskiej. Wróciłyśmy więc do historii sprzed 90 lat…

Nie zabrakło też podzielanie się aktualnym stanem Zgromadzenia, naszą posługą wśród najmniejszych, naszą troską z powodu braku powołań i wynikającymi z tego powodu problemami w prowadzeniu dzieł i w codziennym życiu naszych wspólnot.

Ojciec Opat zapytany o przesłanie dla nas, zwrócił uwagę na to ze potrzebne jest nasze świadectwo radości. Takiej radości, która wypływa z osobistej relacji z Jezusem, ale także tej, która jest owocem przeżywania wspólnoty życia i modlitwy. Ojciec zwrócił uwagę na wartość wspólnej modlitwy liturgicznej, która sprawia w nas nową jakość życia braterskiego – siostrzanego – z tego rodzi się radość. I Tego nam życzył!

Po wspólnym zdjęciu i ciepłym pożegnaniu, z nadzieją na spotkanie w Polsce – zostałyśmy oprowadzone po Instytucie i wzięłyśmy udział w Modlitwie w ciagu dnia – razem z Braćmi – studentami w Sant Anselmo. Miło nam było również zjeść obiad w ogromnym refektarzu, w którym spotykają się wszyscy studenci i profesorowie.

Zobaczcie, jak jest dobrze przebywać razem z braćmi…

1918 – 2018 

 Dziękujemy!

10 listopada serce każdej siostry Benedyktynki Samarytanki Krzyża Chrystusowego „biegnie do Matki”, Czcigodnej Sługi Bożej Wincenty. Stajemy razem jako duchowe córki wokół tej, która pierwsza rozpoznała wewnętrzny głos wzywający ją do wielbienia Bożej Sprawiedliwości, poprzez posługę wobec Najmniejszych…

Matko Wincento, naucz nas tej drogi i radość Krzyża daj odkryć, i dawać nas naucz bez żalu i w przyszłość spójrz z nami bez trwogi.

Matko Wincento, naucz nas nieść zadość Sprawiedliwości. Przez ciernie życia poprowadź, uczyń nas darem dla Boga.

W Samarii i wielu naszych wspólnotach domowych odprawiamy nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca. Pragniemy wynagradzać Bogu za liczne grzechy i bluźnierstwa przeciw Niepokalanemu Sercu Maryi: przeciw Jej Niepokalanemu Poczęciu, przeciwko Jej Dziewictwu, przeciwko Bożemu Macierzyństwu, kiedy jednocześnie uznaje się Ją jedynie jako Matkę człowieka, bluźnierstwa tych, którzy otwarcie starają się zaszczepić w sercach dzieci, obojętność, wzgardę, a nawet nienawiść do Tej Niepokalanej Matki, bluźnierstwa tych, którzy urągają Jej bezpośrednio w Jej świętych wizerunkach.

W Samarii nabożeństwo rozpoczyna się o godz. 17.00

Msza święta (przed Mszą możliwość skorzystania z sakramentu spowiedzi).

Katecheza

Wystawienie Najświętszego Sakramentu – 15 minutowa adoracja w ciszy (rozważanie tajemnic różańcowych)

Wspólna modlitwa różańcowa – jedna część różańca św.

Akt ofiarowania Niepokalanemu Sercu Maryi.

Błogosławieństwo

Zakończenie ok. godz. 19.00

Serdecznie zapraszamy wszystkich, którzy chcą razem z nami wynagradzać Bogu i Niepokalanej

Królowo Różańca Świętego, oto klękamy do modlitwy, by w pierwszą sobotę odmówić różaniec, o który prosiłaś. Chcemy przez niego zadośćuczynić za grzechy swoje, naszych bliskich, naszej Ojczyzny i całego świata. Pragniemy modlić się szczególnie za tych, którzy najdalej odeszli od Boga i najbardziej potrzebują Jego miłosierdzia. Wspomóż nas, abyśmy pamiętali o tej intencji wyznaczonej przez Ciebie. Pomóż nam wynagradzać naszym różańcem cierpienia Twego Niepokalanego Serca i Najświętszego Serca Jezusowego.

W dniach 22-23 września odbyło się w Samarii spotkanie formacyjno-modlitewnego Samarytańskiej Wspólnoty Świeckich przybliżające duchowość benedyktyńską na temat: „Święty Benedykt – mistrz wszelkiej doskonałości”.

„Był mąż, z łaski Bożej i z imienia Błogosławiony (Benedictus), którego życie przepełniała świętość. Od dzieciństwa miał serce dojrzałe i wyrastając daleko ponad swój wiek cnotami nie zaprzedał swej duszy żadnej rozkoszy” – tak zaczyna opowieść o patriarsze Zachodu święty papież Grzegorz Wielki, który spisał żywot Benedykta 50 lat po jego śmierci. Na przykładzie konkretnego człowieka – właśnie św. Benedykta  – chciał pokazać osiąganie szczytów kontemplacji, które jest możliwe dla człowieka zdającego się na Boga. Ukazuje nam zatem wzór życia ludzkiego jako dążenie do szczytu doskonałości.

Ks. Kapelan mówiąc o duchowości benedyktyńskiej rozwinął następujące punkty (zagadnienia): w obecności Pana żyję słuchając, będąc posłuszny temu co od Niego usłyszę, zastanawiając się jak to roztropnie wykonać.

W dalszej części spotkania uczestnicy obejrzeli prezentację mówiącą o tym, że Matka Wincenta opierając życie Zgromadzenia Sióstr Benedyktynek Samarytanek na Regule św. Benedykta przyjęła następujące kierunki:

Ewangelię, czyli życie codzienne w braterstwie – we wspólnocie dokonuje się doświadczenie Chrystusa Zmartwychwstałego.

Z tego wynika:
Szukanie Boga i trwanie w Jego obecności.

Wielbienie Boga wraz z Kościołem w liturgii.

Praca, jako służba Bogu i bliźnim.

Duch rodzinny – równość we wspólnocie. W relacjach siostrzanych – wzajemna miłość.
W apostolstwie – „system rodzinkowy”

Gościnność – doświadczenie Chrystusa, który przychodzi.
Matka Wincenta tak powiedziała do sióstr:

„Nasze Zgromadzenie w czasach specjalnych powstało! Dzisiaj wśród ludzi jest wielka lekkomyślność i życie z chwili na chwilę. Ażeby się temu przeciwstawić, musimy mocno oprzeć się na duchu św. Benedykta, żeby tego ducha modlitwy i pracy rozwinąć w naszym Zgromadzeniu.

Powinny te słowa – módl się i pracuj – dla nas stać się więcej niż słowami tylko, powinny te słowa w duszach naszych ożyć. Trzeba, aby stały się dewizą naszego życia”.

W spotkaniu uczestniczyło 17 osób. W sobotę podczas Mszy św. odbyło się uroczyste przyjęcie trzech członków na stałe. Oprócz Karty Uczestnictwa zostały wręczone figurki św. Benedykta i książki o duchowości benedyktyńskiej.

Ostatnim wspólnym akcentem był wyjazd do Gaju „Fiszoru”, gdzie w lesie, przy mogile powstańczej z 1863 r. modlono się za poległych w obronie Ojczyzny. Czerwcowe spotkanie zakończyło się odwiedzeniem naszego Domu Za Strugą, gdzie przebywał w czasie letniego odpoczynku Czcigodny Sługa Boży Kardynał Stefan Wyszyński.

15 sierpnia w Samarii, miała miejsce uroczystość Jubileuszu 50 i 25-lecia ślubów zakonnych naszych Sióstr: s. p. Klaudii, s. Pauliny i s. Michaeli. 

Szczególnym czasem i miejscem dziękczynienia jest EUCHARYSTIA, dlatego pierwszym punktem świętowania była Msza św. pod przewodnictwem ks. Prałata Wiesława Kądzieli. Koncelebrowali: ks. Wojciech Miliszkiewicz – kapelan z Samarii, ks. Dariusz Jankiewicz SVD – kapelan z Fiszoru, ks. Adam Gnyp – z diecezji płockiej oraz księża z parafii Świętej Trójcy w Kościerzynie  ks. Prałat Antonii Bączkowski Proboszcz i ks. Dawid Tyborski Wikary.

Podczas Mszy św. Siostry Jubilatki odnowiły swoje śluby, na nowo zawierzyły Bogu swoje życie i powołanie. Dziękowaliśmy wszyscy Dobremu Bogu za codzienność posługi Sióstr, którą wyrażają słowa: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych Moich najmniejszych, Mnieście uczynili”.

Nie można cierpieć za kogoś, ale można współcierpieć z kimś.
Nie można pracować za kogoś, ale można współpracować.
Nie można się modlić za kogoś, ale można szczerze otulić modlitwą.
Nie można przeżyć cudzej biedy, ale można z kimś dzielić biedę.
Nie można kogoś uwolnić od samotności, ale można pozostać bliżej, niż tego wymagają przepisy... 

Kochane Siostry Jubilatki!

Życzymy nieustannego wzrastania w Bogu, wypełnienia do końca Jego świętej Woli oraz potrzebnych łask w pielgrzymce do Nieba.

Jutro, będzie piękne Twoim pięknem. Będzie radosne twoją radością. 
Będzie wierne Bogu twoją wiarą. Będzie bezpieczne Twoją obecnością.

ABY WE WSZYSTKIM BÓG BYŁ UWIELBIONY

Taniec posłuszeństwa…

W drugim roku Nowenny przed stuleciem Zgromadzenia, który przebiega pod hasłem: Wiara i posłuszeństwo, trzy serie rekolekcji poprowadził dla nas Ojciec Bernard Sawicki OSB z Rzymu.

Nauki rekolekcyjne Ojca poprowadziły nas poprzez refleksję nad wagą codzienności, wierności rytmowi dnia, zwyczajnych obowiązków i wagi ich uważnego, wiernego wypełniania. To „codzienność jest ośrodkiem bytowania”, a nie nadzwyczajne wydarzenia czy czyny. Każda z nas mogła za pośrednictwem poezji Siostry  Hedwig Sylji Walter, cytowanej przez Ojca, poczuć się biblijną „Gomer” z księgi Ozeasza. Bóg mimo niewierności Gomer, ciągle na nowo obdarza ją swoją miłością. „Bóg jest pustynią wokół Gomer”,  bo życie z Nim jest życiem samotnym i ukrytym i często jest trudem… ale także jest On i Jego Słowo – Skałą, w której szczelinie możemy się ukryć, zamieszkać, wtulić w nią… Każda z nas może znaleźć w Słowie Bożym takie szczeliny – słowa które są otuchą i schronieniem. Dopiero z takiego schronienia w samotności z Bogiem, w którym otrzymujemy Jego pokój możemy wyjść by promieniować Nim na innych, by stawać się matkami dla innych. Słowa Ojca i poezja siostry Hedwig zwróciły też nasz wzrok na piękno przyrody, pieczęć jaką Bóg na niej wycisnął, a także na piękno i prostotę benedyktyńskiego życia, które zawsze było i ma być – życiem w jedności z przyrodą i jej rytmem. Wierność rytmowi benedyktyńskiego dnia, na który składają się modlitwa, praca i lektura, to jakby kroczenie po „słomianej macie posłuszeństwa”,  które stopniowo doprowadzi nas do „tańczenia na linie” tj. powierzenia się całkowicie Bogu, myślenia tylko o Nim, pomimo lęku jaki może wywoływać to co wokół. Gdy stawiamy stopę za stopą i koncentrujemy się na drodze do Niego przestaje być ważne wszystko inne. „Życie konsekrowane to akrobacja na oczach Kościoła i świata.  Śluby to publiczne wejście na linę… Prowokujemy świat. Jesteśmy widowiskiem…”

W ciągu dnia Gomer biega teraz
po macie ze słomy
po macie w paski
utkanej z połówek i całych godzin
utkanej na czerwono żółto i niebiesko.
Pod tym żyje życie wieczne.
O tym jednak Gomer
Nie wie.
Biega głupio
po tym mniszym dniu
trzeba to powiedzieć
głupio
jak owca po łące utkanej
na czerwono, żółto i niebiesko.

Kto jednak biegnie mniszym dniem
zyskuje go.
Gdy Gomer milczy i nim biegnie
Wtedy go zyskuje.
Czerwono żółto niebieski mniszy dzień.
Droga w paski zbawienia
przez piasek.

Nie powinno się jednak skakać
na przykład z czerwonego na czerwony.
Chciałoby się zawsze
skakać na czerwone.
Czerwone to modlitwa.
Chciałoby się zawsze być na czerwonym
i płonąć i nic więcej.
Cały czas.
Tego jednak nie wolno
tak nie zyskuje się mniszego dnia.

Równie chętnie trzeba się
stawić w niebieskiej pracy.
Buraki cukrowe są jednak ciężkie.
Nie niosę ich nigdy nad deskami
wrzucając na taczki
wieczorem w polu
z powodu rąk także zimnych
od mokrych łodyg
w październiku.

Żółte jest czytanie
i to dla Gomer jest najgorsze
ze wszystkiego.
Bóg mówi do niej na „Ty” –
a ona musi przepraszać.
Musi teraz iść aby czytać książkę
o Nim.

Nie wolno jednak
przeskakiwać z czerwonego na czerwone
ponad żółtym na przykład.
Mniszka jest dokładna
bardzo dokładna.

Dziękujemy Dobremu Bogu za dar Jego Słowa, które kieruje do nas nieustannie i zaprasza do odnowionej odpowiedzi wiary i posłuszeństwa w codzienności.

14 sierpnia, we wspomnienie św. Maksymiliana Marii Kolbego, dwie nasze siostry juniorystki odnowiły swoje śluby zakonne.

PAX

W imię Pana naszego Jezusa Chrystusa . Amen.

Ja, siostra… ślubuję Majestatowi Twojemu, o Wszechmogący Wieczny Boże, w obliczu Najświętszej Maryi Panny, świętego Ojca Benedykta i wszystkich Świętych w ręce Przewielebnej Matki i wobec wszystkich sióstr tu obecnych: czystość, ubóstwo i posłuszeństwo na rok jeden w Zgromadzeniu Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego według Konstytucji tegoż Zgromadzenia.

Módlmy się do Boga Ojca, który daje wytrwałość w postanowieniach, za te Jego Służebnice, które dzisiaj  wobec Kościoła odnowiły swoje śluby.