Aktualności

W Samarii trwa spotkanie szkoleniowo-formacyjne Sióstr z Zarządu Generalnego, Przełożonych i Dyrektorek. Głównym tematem duchowych rozważań jest ewangeliczna rada ubóstwa, przeżywana przez nas – osoby konsekrowane – jako cnota chrześcijańska, do której zobowiązałyśmy się składając śluby zakonne. W nasze rozważanie wprowadził nas ks. Jakub Szcześniak z Warszawy, który „namalował” przed nami rzeczywistość  ubóstwa, wyjaśniając jego znaczenie w Starym i Nowym Testamencie.

Ps 72, 11-12
Wyzwoli bowiem wołającego biedaka i ubogiego, i bezbronnego.
Zmiłuje się nędzarzem i biedakiem i ocali życie ubogich.

Zadaliśmy sobie pytania, m.in.:

Czy ubóstwo ewangeliczne, ubóstwo solidarne z ubogimi, jaką ma relację do biedy w ogóle? Do wymiaru społecznego biedy?

Czy ubóstwo jest świadectwem dzisiaj? Czy jeśli jest świadectwem, to czy ono dziś przemawia? Czy dla dzisiejszego dla świata życie ubogie każdego z nas jest przekonywujące? Jeśli tak, to do czego?  Czy styl życia jaki prezentujemy „robi wrażenie”? Czy jest świadectwem, który świat interesuje?

Czy to znane rozróżnienie „mieć” czy „być”, czy to że czegoś nie mam, a więc żyję w ubóstwie oznacza, że bardziej „jestem”?

W trakcie spotkania Matka Generalna przekazała najważniejsze sprawy z życia Kościoła, komunikaty z Konferencji Wyższych Przełożonych oraz bieżące sprawy Zgromadzenia. Nie brakowało czasu na wspólną modlitwę i wymianę doświadczeń z życia Wspólnot i prowadzonych Placówek.

Spotkanie w radosnym czasie Oktawy Zmartwychwstania Pańskiego było okazją do wspólnego świętowania i dzielenia się wiarą i budzącą się nadzieją płynącą z Wielkanocnego Orędzia, bo Jezus pokonał zło i śmierć! ON żyje i chce abyśmy i my żyli!  (Christus vivit 1)

 Bóg zakochany we mnie… takie hasło zgromadziło nasze najmłodsze siostry po ślubach wieczystych razem z Matką Anuncjatą w częstochowskim domu w dniach 15-18 marca. Jak co roku, w ramach formacji permanentnej, organizowane są dni odnowienia duchowego… tym razem – wyjątkowo – nie w Samarii, ale na Jasnej Górze.

Pierwszym etapem spotkania był udział w sesji w Centrum Duchowości Księży Jezuitów, prowadzonej przez Panią Danutę Piekarz zatytułowaną właśnie tak: BÓG ZAKOCHANY WE MNIE. Piękna i wnikliwa refleksja Pani Profesor nad tekstem Pieśni nad pieśniami poprowadziła nas w głębię naszych serc i pozwoliła na nowo odkryć Boga, który jest Miłością, który nieustannie szuka swej oblubienicy i chce być przez nią szukany.

Cennym było spotkanie poprowadzone przez Matkę Generalną w kontekście aktualnie przeżywanego trzeciego roku Nowenny, kiedy rozważamy ślub ubóstwa i teologiczną cnotę nadziei. Zostałyśmy zaproszone, by podzielić się osobistym doświadczeniem, trudnościami, czy też wyzwaniami związanymi własnie z ubóstwem. Wiele cennych myśli… w pamięci zapadły szczególnie świadectwa sióstr, które dzieląc się swymi przeżyciami otworzyły przed nami swoje serca… nic droższego nad Chrystusa! Wiara, naprawdę rodzi się ze słyszenia!

Radość bycia razem, rozmowy, wspólne trwanie przed Panem i przy Sercu naszej najlepszej Mamy, to wszystko sprawiło, że wracałyśmy odnowione, jakby z nowymi sercami do swych domowych wspólnot, codziennych zajęć i obowiązków.

Dziękujemy Siostrom ze Wspólnoty częstochowskiej za serdeczne przyjęcie i gościnność, której doświadczyłyśmy podczas naszego spotkania. Szczególne podziękowania kierujemy do Pani Danuty Piekarz, a także naszej Matki.

Niech Bóg będzie we wszystkim uwielbiony!

6 stycznia 1926 roku młoda Jadwiga Jaroszewska przekracza progi szpitala św. Łazarza w Warszawie, przy ul. Książęcej 2. Tak zaczyna się nasza historia… niestety nie zachowały się zdjęcia z tamtego czasu, ani nawet już nie ma śladu po szpitalu na Książęcej. Zgromadzenie jednak istnieje! Kontynuujemy zapoczątkowane przez Matkę dzieło – wsłuchując się nieustannie w słowa Matki Założycielki i Ducha Świętego, który – jak ufamy – dokona w nas dzieła odnowy.

Jaki cel ma nasze zgromadzenie i dlaczego istnieje? Jeżeli zgromadzenie ma pewien cel, to i członkowie w tym głównym celu będą mieli pierwszą wytyczną swych czynów. Bóg w wyrokach niezbadanych budzi do życia samodzielnego Zgromadzenie nasze. W Kościele św. powierza zgromadzeniu temu myśl swoją, która brzmi: Mądrość Przedwieczna domaga się od stworzeń uwielbienia sprawiedliwości.

Zapamiętajmy jedno: To jest najmilsze Bogu, co jest z Jego Woli. Musimy przede wszystkim swoje posłannictwo spełniać. Akt oddania się musi być dobrowolnie uczyniony. Bóg nie chce mieć niewolników, ale sługi dobrowolnie pełniące Jego służbę. Słodkie jest jarzmo, ale gdy bywa dobrowolnie podjęte i z miłością pełnione.

W dniach 2-3 stycznia 2019 r. miałyśmy wielką radość przyjęcia w domach naszego Zgromadzenia  na terenie diecezji warszawsko-praskiej relikwii bł. Hanny Chrzanowskiej. Ta niezwykła kobieta, pielęgniarka była beatyfikowana przez papieża Franciszka w kwietniu 2018 r. Uroczystości beatyfikacji odbyła się w Krakowie w Łagiewnikach. Teraz odwiedza wszystkie miejsca, gdzie przebywają chorzy, niepełnosprawni oraz ci, którzy opiekują się chorymi w różnych wymiarach.

Tym większą miałyśmy radość gościć Ją w naszych dwóch placówkach w Gaju – DPS „Fiszor” i w DPS Niegów. Ze wzruszeniem i przejęciem zarówno Siostry, nasi Mieszkańcy, jak i Personel świecki składali swe intencje podczas Eucharystii, jak i wspólnej modlitwy różańcowej czy zamyśleń na podstawie rachunku sumienia, który bł. Hanna przygotowała dla pielęgniarek. Wszyscy mogliśmy wziąć coś „dla siebie”. Święci uczą nas właśnie tego „bycia dla” … dla Boga i dla drugiego człowieka.

Błogosławiona Hanno, obficie czerpiąca z duchowości benedyktyńskiej zawierzamy Ci całe nasze Zgromadzenie, chorych i niepełnosprawnych, którymi opiekujemy się w naszych palcówkach, a także nasze rodziny, współpracowników świeckich. Prosimy Cię szczególnie – wyproś nam łaskę nowych powołań do samarytańskiej posługi w naszym Zgromadzeniu.

Błogosławiona Hanno, módl się za nami!

Drodzy i Kochani Przyjaciele,

 Z wdzięcznością i radością oczekujemy na kolejne w naszym życiu Święta Bożego Narodzenia. Tak bardzo potrzebujemy usłyszeć, że Bóg jest z nami i przeżyć tę prawdę we wspólnocie wiary i ludzi dobrej woli  – przy rodzinnym stole, w miejscu pracy i codziennej posługi, we własnej wspólnocie zakonnej.

Przeżywając tę głęboką tęsknotę za Bogiem, za Jego pokojem, radością i nadzieją, życzymy, by Nowonarodzony Zbawiciel – Boże Dziecię, otoczone miłością Maryi i św. Józefa, wlało w nasze serca pełnię swych łask i błogosławieństw, by światło betlejemskiej gwiazdy rozpromieniło wszelkie mroki i napełniło nasze rodziny, wspólnoty i całą ziemię – pokojem.

Niech Nowy 2019 Rok będzie błogosławiony!

Z darem serdecznej modlitwy przy Żłóbku Jezusa wraz z Siostrami

                                                      s. Anuncjata Zdunek OSBSam

                                                              przełożona generalna

Oto Bóg jest moim zbawieniem! *
Jemu zaufam i bać się nie będę.
Pan jest moją pieśnią i mocą, *
i on stał się moim zbawieniem.

Dziś, w niedzielę Gaudete, po wielu miesiącach ciężkiej choroby i ogromnego cierpienia, Pan wezwał do Siebie naszą siostrę Justynę – przeżyła 85 lat. W Zgromadzeniu, w którym spędziła 67 lat, posługiwała w rożnych palcówkach, służąc najmniejszym… ostatnie lata, przykuta do łoża boleści potwierdzała swoje ofiarowanie Boskiemu Oblubieńcowi – Chrystusowi Ukrzyżowanemu – „za grzechy lekkomyślnych ludzi”.  W dzień pierwszych ślubów Siostra otrzymała predykat „od Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny” i ta niezwykła godność Maryi była z pewnością tęsknotą i tajemnicą także jej serca. Niejednokrotnie modliła się: Boże, któryś przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Panny godne Synowi swemu mieszkanie zgotował, Ciebie prosimy, abyś przez wstawiennictwo Tej, którąś dla przewidzianej śmierci tego Syna od wszelkiej zmazy zachował, nam niepokalanymi przyjść do siebie dozwolił. Dziś Pan dopełnił dzieła, które rozpoczął, a siostra wytrwała aż do śmierci. Oddała Bogu swe ostanie tchnienie, a my zebrane wokół Siostry Justyny, z wdzięcznością za dar jej życia i wytrwania, śpiewałyśmy Magnificat – Hymn uwielbienia Maryi.

Jakże wymowne są słowa dzisiejszej Liturgii:

Wyśpiewuj, Córo Syjońska! Podnieś radosny okrzyk, Izraelu! Ciesz się i wesel z całego serca, Córo Jeruzalem! Oddalił Pan wyroki na ciebie, usunął twego nieprzyjaciela; Król Izraela, Pan, jest pośród ciebie, nie będziesz już bała się złego. Owego dnia powiedzą Jerozolimie: «Nie bój się, Syjonie! Niech nie słabną twe ręce!» Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, Mocarz, który zbawia, uniesie się weselem nad tobą, odnowi cię swoją miłością, wzniesie okrzyk radości.

Requiem aeternam dona ei Domine. Requiescat in pace. Amen.