Aktualności

10 lutego 2018 r. w święto św. Scholastyki, w godzinach wieczornych, w szpitalu w Zakopanem odeszła do Domu Ojca siostra Joela Jadwiga Ciszek od Jezusa Ukrzyżowanego. Przeżyła 66 lat, w Zgromadzeniu 47. Siostra Joela przebywała w różnych placówkach Zgromadzenia: Samarii, Żbikowie, Pruszkowie, Parchowie, Moryniu, Fiszorze, Karwowie, Częstochowie i ponad rok w Kirach. Pełniła w tych placówkach różne obowiązki, między innymi posługiwała przy dzieciach niepełnosprawnych, w magazynie, a w ostatnich latach pomagała w pracach domowych przy przyjmowaniu pielgrzymów i gości.

Siostra była ofiarna, pracowita, posiadała ducha modlitwy, w kontaktach  z innymi bezpośrednia i serdeczna, umiała nawiązywać przyjaźnie. Miała wrażliwe serce na potrzeby ubogich i niezaradnych życiowo.

Siostra Joela w ciągu swego życia raczej nie narzekała na jakieś poważniejsze niedomagania zdrowotne. Jednak w ostatnich dniach nie czuła się dobrze, ale badania lekarskie nie wykazały nic niepokojącego. W sobotę nad ranem karetka pogotowia zabrała siostrę do szpitala, gdzie w niedługim czasie straciła przytomność, której już nie odzyskała. Stwierdzono niewydolność krążenia i obrzęk płuc. Siostra przed śmiercią przyjęła sakrament chorych.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się 13 lutego w Domu Generalnym w Samarii. Msza św. w kościele parafialnym pw. Trójcy Świętej w Niegowie o godzinie 13.00, następnie złożenie ciała zmarłej Siostry w kwaterze Sióstr Benedyktynek Samarytanek na cmentarzu parafialnym.

Niech Pan da jej pokój wieczny. Amen.

10 lutego w liturgiczne wspomnienie św. Scholastyki – siostry św. Benedykta, w Samarii gościłyśmy JE Ks. Biskupa Romualda Kamińskiego, naszego ordynariusza warszawsko-praskiego. Podczas Mszy św. o godz. 11.00 Ks. Biskup wraz z ks. Kapelanem Wojciechem Miszkiewiczem z Samarii oraz ks. Dariuszem Jankiewiczem SVD z Fiszoru modliłyśmy się o Boże błogosławieństwo i opiekę św. Scholastyki nad naszym Zgromadzeniem. Modliłyśmy się także za drogiego nam Biskupa Romualda z racji imienin.

W homilii Ksiądz Biskup podkreślił wagę odkrycia swego, życia jako powołania przez każdego człowieka. Zwrócił tez uwagę na wyjątkowość przymierza zawartego przez tych, którzy poszli za Jezusem. Zachęcił, by oczyma wyobraźni przenieść się do domu przyjaciół Jezusa: Marty, Marii i Łazarza… zobaczyć także scenę wskrzeszenia Łazarza i zauważyć, że Jezus przychodzi, po to, aby umocnić ich wiarę, a nie po to by kogokolwiek oceniać czy osądzać.

Dziękujemy za dar wspólnej modlitwy, życzliwej ojcowskiej obecności oraz za dar pasterskiego błogosławieństwa.

12 listopada, w kościele pw. św. Jakuba Apostoła w Piotrkowie Tryb., o godz. 13.00, została odprawiona Msza św. o beatyfi-kację Matki Założycielki z racji 80. rocznicy jej śmierci. W tej świątyni została ochrzczona, przyjęła I Komunię św. i otrzymała sakrament bierzmowania. W uroczystej Eucharystii i we wcześniejszych dwóch Mszach św. uczestniczyła Matka Generalna Anuncjata, s. przeł. Maksymiliana z Rzymu i s. wikaria Benedykta, która w czasie ogłoszeń parafialnych przedstawiła krótkie słowo o Czcigodnej Słudze Bożej.

Księdzu proboszczowi Jerzemu Gogoli, ks. prał. Stanisławowi Socha oraz księżom wikarym dziękujemy za dar modlitwy i otwartość serca, za gościnność i życzliwość.

W drodze powrotnej nawiedziłyśmy również rodzinne groby Matki Wincenty oraz miejsca związane z historią jej życia.

Listopad to miesiąc zadumy i wyciszenia, to czas modlitwy za naszych bliskich zmarłych, za tych, którzy skończyli już swą ziemską wędrówkę i cieszą się obecnością Pana.

Dla nas szczególnym dniem zadumy, ale i radości był 10 listopada 2017 r. Tego właśnie dnia nasza Matka Założycielka zgromadziła przy sobie swoje córki duchowe – siostry samarytanki, by każdej z osobna powiedzieć do serca: jesteś moją umiłowaną córką, siostro…

Tego dnia w 80. rocznicę śmierci Matki Założycielki modliłyśmy się w kościele parafialnym w Niegowie w czasie Mszy św. o godz. 11.00 o łaskę beatyfikacji Czcigodnej Sługi Bożej Matki Wincenty. Eucharystii przewodniczył ks. Tomasz Ślesik – sekretarz Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski. Współcelebransami byli księża kapelani naszych wspólnot: ks. Wojciech Miliszkiewicz (Samaria), ks. Dariusz Jankiewicz SVD (Fiszor), ks. Romuald Fogiel SAC (Żbików), ks. Ryszard Rymarz (Pruszków), ks. proboszcz Stanisław Borzyszkowski (Nowa Cerkiew – Bielawki) oraz ks. Ryszard Szary COr (filipin – spowiednik sióstr w Parchowie – Bytów), ks. Andrzej Rybicki – proboszcz parafii Świętej Trójcy w Niegowie, ks. Marek Szymula – proboszcz parafii Niepokalanego Poczęcia NMP na Wrzecionie w Warszawie oraz ks. Piotr Markisz – prefekt Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie i ks. Dariusz Bugaj – wikary z parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Dąbrówce. Wśród uczestników Eucharystii były obecne delegacje sióstr ze wszystkich domów, nasi wychowankowie, najbliżej mieszkający członkowie Samarytańskiej Wspólnoty Świeckich oraz parafianie. Przed Mszą św. s. wikaria Benedykta Dobrzyniecka wyjaśniła obecnym cel naszego wspólnego zgromadzenia w niegowskiej świątyni oraz przedstawiła krótką historię przebiegu procesu beatyfikacyjnego Matki Wincenty i zachęciła do modlitwy o uproszenie łaski cudu.

Matka Generalna Anuncjata Zdunek na początku Mszy św. powitała wszystkich zebranych w tym szczególnym dniu: zaprzyjaźnionych kapłanów – kapelanów i spowiedników, delegacje z naszych placówek – mieszkańców i pracowników, parafian i stałych uczestników comiesięcznych Mszy św. oraz podziękowała za obecność i dar zanoszonej modlitwy w intencji beatyfikacji Matki Wincenty.

Po Komunii św. delegacja  w osobach: s. Faustyna wraz z Ewelinką – mieszkanką Domu Pomocy Społecznej w Niegowie, pani Justyna Nużyńska – księgowa   z Morynia, przedstawicielka Pracowników, a także pan Jan Malinowski z Samarytańskiej Wspólnoty Świeckich – złożyli kwiaty i płonące znicze przy sarkofagu Matki Wincenty. Gest ten był wyrazem naszej dziecięcej miłości wobec Matki Założycielki, a także wdzięczności Bogu za dar jej życia i dzieło.

Na zakończenie Mszy św. odmówiono wspólnie modlitwę o potrzebne łaski za wstawiennictwem Czcigodnej Sługi Bożej.

Po wyjściu z kościoła zrobiono wspólne pamiątkowe zdjęcie, a następnie wszyscy zaproszeni goście udali się na obiad do klasztoru. Po posiłku była możliwość zwiedzenia Sali Pamięci poświęconej Matce Wincencie.

Był to wyjątkowy dzień pełen ufności i nadziei na dar rychłej beatyfikacji Matki Wincenty. DEO GRATIAS!

2 września bicie dzwonów we wszystkich kościołach diecezji warszawsko-praskiej rozpoczęło peregrynację kopii Cudownego Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej, która potrwa do 15 czerwca 2018 r. Kolejny etap wędrówki po Polsce Jasnogórskiej Ikony rozpoczął się od Radzymina.

9 września wspólnota parafialna, w tym również siostry z naszych trzech domów, przywitały Ikonę Jasnogórską w Niegowie. Kopię Cudownego Wizerunku Matki Bożej powitał bp Marek Solarczyk,  wraz z proboszczem parafii, ks. Andrzejem Rybickim. Przy śpiewie pieśni oraz litanii loretańskiej Ikona została wprowadzona do kościoła Świętej Trójcy. Słowa powitania wypowiedział ks. proboszcz, a następnie przedstawiciele rodzin, młodzieży, dzieci oraz Matka Generalna Anuncjata w imieniu Sióstr. Kwiaty pod Obrazem złożyła delegacja z parafii Podwyższenia Krzyża Świętego z Dąbrówki, w której poprzednio gościł Obraz.

W czasie uroczystej Mszy św. Ksiądz Biskup udzielił młodzieży sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej.

Program Nawiedzenia obejmował: Msze św., Apel Maryjny – prowadzony przez kustosza Jasnogórskiej Ikony Nawiedzenia o. Krzysztofa Grzesicę OSPPE, modlitwę różańcową, nabożeństwo dla osób chorych i inne. Siostry z Samarii poprowadziły czuwanie modlitewne w niedzielę po południu.

Na zakończenie dwudniowego nawiedzenia – 10 września – ks. proboszcz Andrzej zawierzył całą parafię, rodziny oraz osoby chore i samotne Matce Bożej Częstochowskiej. Po Mszy św. i pożegnaniu, Ikonę procesyjnie przeniesiono na przykościelny plac. Tam na klęczkach żegnali ją wierni. „Dziękujemy Ci, że w naszej parafii, w Niegowie, zesłałaś tak wiele łask. Przyszłaś do nas jak Matka zatroskana o swoje dzieci, by nie zginęły. Prosimy miej nas w swojej pieczy” – powiedział na pożegnanie ks. proboszcz.

W asyście strażaków, samochód-kaplica odjechał do parafii Miłosierdzia Bożego w Mostówce.

Nawiedzenie Matki Bożej w Samarii

 30 października nadszedł wyczekiwany moment dla naszego Zgromadzenia, gdyż Matka Boża Częstochowska przybyła do Domu Generalnego w Samarii. Wieczorem, gdy zbliżał się czas przyjazdu, wszyscy zaczęli się zbierać na holu trwając na modlitwie i oczekiwaniu. Był z nami ks. bp Marek Solarczyk, ks. proboszcz Andrzej Rybicki z Niegowa, ks. proboszcz Janusz Grygier z Mostówki, ks. kapelan Dariusz Jankiewicz z Fiszoru i ks. kapelan Wojciech Miliszkiewicz z Samarii, a także Członkowie Samarytańskiej Wspólnoty Świeckich oraz kilka sióstr z pobliskich domów z Fiszoru, z Za Strugi i s. Blanka z Parchowa. W oczekiwaniu trwali także Panowie Strażacy z OSP z Zabrodzia, którzy mieli nam pomóc przenieść Obraz do kaplicy.

O godz. 20.00 rozpoczęła się uroczysta Msza św., na początku której z Ewangeliarza towarzyszącego zawsze przy peregrynacji została odczytana Ewangelia o Nawiedzeniu Matki Bożej, a następnie podczas czytań mszalnych Ewangelia o Zwiastowaniu. Homilię wygłosił ks. bp Marek.

Zaraz po zakończonej Mszy św. o. Kustosz poprowadził modlitwę apelową. Przez cały czas trwania nawiedzenia, z wyjątkiem modlitw wspólnych, siostry czuwały przy Matce Bożej wpatrując się w Jej oblicze.

Następnego dnia, 31 października, o godz. 10.00 została odprawiona Msza św. przez ks. Wojciecha Miliszkiewicza i ks. Dariusza Jankiewicza, w której uczestniczyli mieszkańcy i pracownicy DPS w Niegowie i Fiszorze oraz siostry z Samarii.  Następnie wszyscy razem odmówiliśmy różaniec święty – część światła.

Ave Maria gratia plena…

Pani nasza Jasnogórska, Matko o twarzy znaczonej bliznami… Tota pulchra est Maria! Jak dobrze, że przyszłaś do nas… Dziękujemy!

Dziękujemy Bożej Opatrzności, że w pierwszym roku Nowenny przed stuleciem Zgromadzenia pod hasłem: „Związać na nowo swe życie z Maryją Matką Bolesną” dane jest nam witać Cię, o Pani nasza, w progach domu generalnego w Niegowie-Samarii.

Maryjo, Tobie zawierzamy naszą teraźniejszość i przyszłość. Zachowaj nas w swoim spojrzeniu Matko nasza najukochańsza… kieruj naszymi krokami, wzmocnij swymi łaskami, wskazuj drogę, którą mamy iść, aby wypełnić swe posłannictwo według zamysłu Boga.

O Maryjo wspomóż nas, bo Ty wszystko możesz!

Po południu, po zaśpiewaniu pierwszych Nieszporów uroczystości Wszystkich Świętych, w asyście tej, która jest Ich Królową,  nadszedł czas na pożegnanie. Matka Generalna odczytała akt zawierzenia Matce Bożej, a wszyscy obecni wspólnie odmówili akt oddania kard. Wyszyńskiego. Następnie Ikona została wyprowadzona do samochodu, a zebrani żegnali Maryję jak Matkę. W sposób uroczysty wyjechała Ona z Samarii przy dźwięku bicia dzwonu, aby z pośpiechem udać się dalej do następnych „krewnych” oczekujących Jej przybycia.

Wieczorem 29 października, przyjechał do Samarii Ks. bp grodzieński (Białoruś) Aleksander Kaszkiewicz ze swoim sekretarzem ks. Romanem Kotlimowskim. Następnego dnia, o godz. 6.00 Goście razem z ks. kapelanem Wojciechem sprawowali Mszę św. w intencji solenizantki s. Zenobii. Po Eucharystii odbyło się na holu spotkanie z Księdzem Biskupem, który powiedział, że poprzedniego dnia w niedzielę uczestniczył w uroczystościach odpustowych w Kętach – ku czci bł. Celiny Borzęckiej, założycielki Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstanek w 10. rocznicę jej beatyfikacji. Wspólnie złożyliśmy życzenia s. Zenobii i wyraziliśmy naszą radość gromkimi brawami.

Nasi Goście po śniadaniu, krótkiej rozmowie z Matką Generalną i wpisie do Księgi pamiątkowej – udali się w drogę powrotną  do Grodna na Białorusi.

Piękny duch widoczny w Wielebnych Siostrach Benedyktynkach Samarytankach przez modlitwę, postawę i czyny oraz służbę drugiemu człowiekowi. Niech Jasnogórska Matka Kościoła nawiedzająca dzisiaj wspólnotę, spojrzy czułym, zatroskanym i wzmacniającym okiem i prowadzi dzieło dla dobra Kościoła Powszechnego i na Białorusi.

Proszę o modlitwę i z całego serca błogosławię – z wdzięcznością

+ Aleksander Kaszkiewicz – bp grodzieński 

Roman Kotlimowski – wykładowca WSD Grodno.

23 października,  w Samarii miała miejsce wyjątkowa uroczystość. Ksiądz abp Andrzej Dzięga, Metropolita Szczecińsko-Kamieński, odznaczył s. Assuntę Sasadeusz Wielkim Orderem Świętego Ottona z Bambergu – w dowód uznania za zainicjowanie przed 35 laty służby wśród samotnych, młodych matek.

Z tej okazji Ksiądz Arcybiskup, wraz z dyrektorem diecezjalnej Caritas ks. Maciejem Szmucem i kapelanem z Samarii ks. Wojciechem Miliszkiewiczem, sprawowali dziękczynną Mszę św., w której uczestniczyła dyrektor Domu Schronienia dla Matek z Dziećmi w Poczerninie – pani Agnieszka Hołubowska oraz siostry.

Po Eucharystii była możliwość złożenia życzeń s. Assuncie, serdecznych rozmów i zrobienia wspólnego zdjęcia.

Tegoroczne Spotkanie Przełożonych Rodziny Benedyktyńskiej w Polsce odbyło się w Samarii w dniach od 3 do 6 października pod hasłem: „Gościnność – benedyktyński dar dla człowieka i świata dziś”. W spotkaniu udział wzięło 16 przełożonych benedyktyńskich z Polski oraz z Litwy i Ukrainy.

W pierwszym dniu o gościnności w Regule św. Benedykta mówił opat tyniecki o. Szymon Hiżycki. Zaznaczył, że tradycyjna była gościnność klasztorów benedyktyńskich – mnisi mieli widzieć w odwiedzających ich gościach samego Chrystusa (RB 53,15). W duchu benedyktyńskiej gościnności zakonnicy chcą, by także i inni mogli zaczerpnąć jak najwięcej z ich życia i nacieszyć się jego owocami w takiej mierze, w jakiej mogą być dla nich dostępne, by mogli zakosztować świętej ciszy i błogosławionej samotności otwierającej na Boga.

Wyjątkowym gościem spotkania był ks. abp Salvatore Pennacchio Nuncjusz Apostolski w Polsce, który skierował do obecnych na Mszy św. swoje słowo i przewodniczył modlitwie w intencji Ojca Świętego Franciszka w dniu Jego imienin.

Po Eucharystii Arcybiskup Nuncjusz spotkał się z Przełożonymi Rodziny Benedyktyńskiej i odniósł się do sprawy uchodźstwa i imigracji, podkreślając zasadniczą rolę państwa w niesieniu pomocy potrzebującym. Ukazał również wymiar konkretnej pomocy świadczonej przez Kościół na miejscu, np. osobom poszkodowanym  w Syrii.

W ramach spotkania odbyła się wizyta naszych Gości w Domu Pomocy Społecznej w Niegowie, gdzie Mieszkańcy pod kierunkiem terapeutów przygotowali program artystyczny. Na zakończenie Ksiądz Arcybiskup w ciepłych słowach okazał swoją radość ze spotkania i wszystkim udzielił pasterskiego błogosławieństwa.

Uczestnicy otrzymali od Nuncjusza papieskie różańce i obrazki, a w dowód wdzięczności ofiarowali Ikonę Matki Bożej Włodzimierskiej, napisaną przez siostrę benedyktynkę z Żytomierza i ozdobną święcę z Żarnowca. Błogosławieństwem pasterskim zakończyła się wizyta Księdza Arcybiskupa w Samarii.

W kolejnym dniu o problemie imigracyjnym w Europie mówił prof. dr hab. ks. Piotr Mazurkiewicz pracujący w Instytucie Politologii Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Prelegent podkreślił, że na chwilę obecną nie ma przemyślanej polityki migracyjnej. Mamy do czynienia z decyzjami podejmowanymi pod wpływem różnych impulsów.

Powiedział również o tym, że trzeba odróżnić imigrantów od uchodźców. Uchodźcami są np. ci, którzy pochodzą z krajów, w których dzisiaj trwa wojna czy prześladowania religijne. Status uchodźcy ma charakter czasowy. Kiedy kończy się konflikt w danym w kraju, uchodźca albo wraca do siebie, albo staje się imigrantem. Imigranci to ci, którzy porzucają rodzinne środowisko, aby poprawić jakość życia. Wędrują ze wsi do miast wewnątrz państwa, a w skali międzynarodowej – z krajów biednych do bogatszych. W toczącej się debacie na ogół traktuje się wszystkich przybyszów do Europy, jakby byli uchodźcami. Z punktu widzenia prawa i moralności inne są obowiązki państwa wobec imigrantów, a inne wobec uchodźców. Przedstawianie każdego imigranta jako uchodźcy jest moralnym zakłamaniem sytuacji, z którą mamy dziś do czynienia. Inne jest moralne zobowiązanie, gdy w grę wchodzi ratowanie życia człowieka, a inne, gdy chodzi o poprawę jego statusu materialnego.

Ksiądz profesor ukazał także zaangażowanie Kościoła w Polsce w pomoc materialną, prawną i duszpasterską na rzecz imigrantów przebywających w Polsce, zwłaszcza Ukraińców. Podkreślił również wielki wkład Polski w niesienie pomocy mieszkańcom zapalnych rejonów świata np. w Syrii. Podkreślił przy tym wielką skuteczność projektu Caritas Polska „Rodzina Rodzinie”. Wszelka pomoc powinna zasadniczo zmierzać do tego, żeby ludzie nie musieli emigrować, bo wykorzenienie  z własnej ojczyzny i kultury jest zawsze czymś złym. Na koniec zaznaczył, że do pełniejszego oglądu sprawy potrzebna jest świadomość, że za kwestie ewentualnego przyjmowania imigrantów i uchodźców odpowiedzialne są przede wszystkim władze świeckie, tak na poziomie centralnym, jak i lokalnym.

W ramach spotkania benedyktyńskiego przewidziany był wyjazd do miejsc związanych z życiem Sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego. Siostry odwiedziły Zuzelę, gdzie urodził się i został ochrzczony w kościele pw. Przemienienia Pańskiego późniejszy Prymas Polski, i gdzie organistą był jego ojciec Stanisław. Do dzisiaj zachował się mały drewniany domek, w którym spędził pierwsze lata życia mały Stefan. Obecnie mieści się tam muzeum lat dziecięcych Prymasa, w którym można obejrzeć zdjęcia i pamiątki rodzinne. Przed kościołem parafialnym stoi pomnik Prymasa Tysiąclecia.

Kolejnym miejscem nawiedzenia było sanktuarium Trójcy Przenajświętszej i św. Anny w Prostyni, którego historia sięga XIV w., a do naszych czasów wg tradycji zachował się do chwili obecnej drewniany krzyż z wyobrażeniem Chrystusa Ukrzyżowanego, naturalnej wielkości. W tym kościele organistą był Stanisław Wyszyński, który w maju 1899 r. zawarł związek małżeński z Julianną z d. Karp (rodzice Księdza Prymasa). 

Po wysłuchaniu ciekawej historii sanktuarium w Prostyni i krótkiej modlitwie nasi Goście udali się do domu św. Benedykta Za Strugą. Program wieczorny obejmował odmówienie nieszporów, kolację w gronie sióstr ze wspólnoty i kilku sióstr przybyłych z Samarii oraz końcową część, jaką było dzielenie się aktualnościami z poszczególnych klasztorów benedyktyńskich.

Relację z konferencji Międzynarodowej Komunii Benedyktynek (CIB), która miała miejsce w Korei we wrześniu br., przedstawiła m. Blandyna Michniewicz – prezeska Federacji Sióstr Benedyktynek Sakramentek.

Siostra Benedykta Dobrzyniecka (wikaria generalna OSBSam) przedstawiła postać Czcigodnej Sługi Bożej Matki Wincenty Jadwigi Jaroszewskiej i charyzmat naszego Zgromadzenia jako kontynuacja i realizowanie benedyktyńskiego dzieła gościnności wobec tych, których świat odrzuca.

Tegoroczne spotkanie było okazją do poznania obecnej sytuacji życia benedyktyńskiego w Polsce, a także do głębszej refleksji nad sprawą uchodźstwa i migracji oraz omówienia bieżących spraw.

W 2017 roku trzy nasze Siostry obchodziły Jubileusz 50-lecia profesji zakonnej: s. Romualda ze Żbikowa, s. Fidelia z Fiszoru oraz s. Angelika z Bielawek oraz 25-lecie swych ślubów s. przeł. Leticja z Bielawek.

W Domu Zakonnym pw. św. Gertrudy w Żbikowie w niedzielę 5 lutego 2017 r. w czasie uroczystej Eucharystii s. Romualda odnowiła śluby zakonne. Głównym celebransem był ks. Henryk Kazaniecki SAC, współcelebransem był proboszcz z parafii Bobrowniki ks. Piotr Sapiński. Przybyło wiele Sióstr na czele z Matką Generalną Anuncjatą i s. przeł. Rafaelą z Samarii, Siostry z Fiszoru z s. przeł. Edytą, Siostry z Za Strugi, Siostry ze Szkolnej z s. przeł. Martą. Licznie zgromadziła się wokół Siostry Jubilatki rodzina, znajomi i przyjaciele oraz wychowanki i pracownicy DPS.

Siostro Romualdo… przed 50 laty usłyszałaś wołanie Pana… – odpowiedziałaś na nie z miłością i odpowiadasz każdego dnia aż do dziś… – przez swoją wierność jesteś wielka!… jesteś piękna!… Zapewne słyszysz w sercu miłosny głos swojego Oblubieńca: „oczarowałaś me serce oblubienico ma, oczarowałaś me serce” (Pnp). My, już dziś patrząc na Ciebie możemy powiedzieć użyczając sobie słów Proroka: „Jesteś wspaniałą koroną w rękach Pana, diademem królewskim w dłoni Twego Boga” (Iz).

Samaria, 16 sierpnia  50-lecie ślubów s. Fidelii i 25-lecie s. przeł. Leticji

Drogie Siostry Jubilatki, wasze imiona wyrażają radość służby: Fidelia – wierność, Leticja – radość. Niech więc wasze życie tu złożone na ołtarzu dzisiaj, w tych ponowionych aktach waszego oddania Bogu, będzie radosne i wierne.

Miłość była pierwsza, to jest pewne.
Potem chwila poznania i łza.
Była radość i lęk, myśli gniewne
I szukanie – gdzie TY, a gdzie ja…

Powołanie – co znaczy to słowo?
Trzeba żyć wiele dni, wiele chwil.
Odpowiadać codziennie na nowo,
trzeba iść – jeden krok, wiele mil…

Ale przecież Bóg zawsze jest blisko,
zawsze grzeje jak słońce zza chmur.
I wystarczy zaufać. To wszystko.
Potem można przesunąć sto gór!

20 sierpnia świętowałyśmy Jubileusz Siostry Angeliki w naszej Wspólnocie w Bielawkach. Na uroczystość przybyła Przewielebna Matka Generalna Anuncjata Zdunek wraz z Zarządem, Siostry z Parchowa, a także Rodzina i Przyjaciele naszej dostojnej Jubilatki.

O godz. 12.00 rozpoczęła się uroczysta Msza św. pod przewodnictwem ks.  infułata Stanisława Grunta. W koncelebrze uczestniczył i homilię wygłosił ks. kanonik Stanisław Borzyszkowski, proboszcz parafii w Nowej Cerkwi. Służbę liturgiczną przy ołtarzu pełnili klerycy Rafał i Paweł, zaś oprawę muzyczną zapewniły Natalia, Nikola i Iga, pochodzące także z naszej parafii. W czasie Eucharystii dziękowałyśmy dobremu Bogu za życie, powołanie i samarytańską posługę Drogiej Siostry Angeliki, zaś, Jubilatka z nieukrywanym wzruszeniem odnowiła swoje oddanie Jezusowi. Otrzymała jubileuszowy Krzyż, który z miłością ucałowała.

W czasie wspólnego świętowania członkowie rodziny wyrażali swoją wdzięczność za obecność Siostry, jej miłość, a przede wszystkim za świadectwo wiary.

Drogie Siostry Jubilatki – pochylamy dzisiaj głowę przed tajemnicą Waszego spotkania z Bogiem powołującym. I pragniemy przypomnieć w tym miejscu piękne słowa Ojca Świętego Franciszka skierowane do nas: „Bardzo proszę nie zapominajcie o pierwszym powołaniu, o pierwszym wezwaniu. Zachowujcie o nim pamięć z taką miłością, z jaką zostałyście powołane. Nie można umniejszać tego pierwszego powołania, tego zdumienia nad nim. Jakże to piękne, gdy spotykamy osobę konsekrowaną o szczęśliwej twarzy, może już w podeszłym wieku, zadowoloną i pełną wdzięczności za swoje powołanie”.