Aktualności

W uroczystość św. Józefa 19 marca 2025 r. w godzinach popołudniowych w Samarii, zmarła siostra Agnieszka od Chrystusa Ukrzyżowanego Barbara Zaremba.

Urodziła się 10 września 1944 roku w miejscowości Zaręby Bindugi, w diecezji łomżyńskiej. Sakrament chrztu przyjęła w kościele parafialnym w Rosochatem. Rodzice: Leon i Janina prowadzili gospodarstwo rolne. Mieli czworo dzieci (dwie córki i dwóch synów). Basia wzrastała w atmosferze religijnej. Była wzorową, praktykującą i religijną osobą – jak napisał ks. proboszcz. Po szkole podstawowej ukończyła kurs gospodarstwa domowego – krawiectwo i kurs dziewiarski, pracując w tym zawodzie w domu i jednocześnie pomagając rodzicom w gospodarstwie. 

W lutym 1972 r. wstąpiła do naszego Zgromadzenia. Nowicjat rozpoczęła w sierpniu 1972 r., otrzymując imię zakonne Agnieszka, pierwszą profesję złożyła 14 sierpnia 1974 r., a wieczystą – 15 sierpnia 1980 r. Siostra Agnieszka przebywała w różnych placówkach Zgromadzenia: najpierw w Samarii, następnie w Kirach, Fiszorze, Parchowie, Częstochowie i ostatni rok w Samarii. Pełniła w tych placówkach różne obowiązki, m.in. opiekowała się dziećmi niepełnosprawnymi, posługiwała w zakrystii, przy przyjmowaniu pielgrzymów i gości, w każdym z tych domów wykonywała też prace krawieckie i pomagała w pracach domowych. Siostra Agnieszka była ofiarna, pracowita, chętna do pomocy innym, troskliwa, posiadała ducha modlitwy, w kontaktach z innymi bezpośrednia i serdeczna. Miała wrażliwe serce na potrzeby innych. Siostra utrzymywała bliskie relacje ze swoją rodziną, interesowała się ich życiem, dzieliła ich troski. Rodzina odwzajemniała serdeczne więzi.

Siostra Agnieszka w ciągu swego życia raczej nie narzekała na jakieś poważniejsze niedomagania zdrowotne. W dniu śmierci siostra uczestniczyła w porannych i południowych modlitwach, w czasie Mszy św. przyjęła Komunię Świętą i przygotowując się do kaplicy na Nieszpory – nagle zmarła. Przeżyła 80 lat, w tym w Zgromadzeniu 53 lata. W roku 2024 świętowała swój złoty jubileusz profesji zakonnej.

Dla wielu z nas siostra Agnieszka pozostanie przykładem wierności Bogu, swemu powołaniu zakonnemu i Zgromadzeniu.

Requiescat in pace

7 marca każdego roku, z wdzięcznością wspominamy urodziny Matki Wincenty. Dziś to już 125. rocznica. Chcąc „podzielić się” Matką z innymi przy tej okazji, a także podziękować za dar jej życia i dzieło, modliłyśmy się w Bazylice Mniejszej pw. św. Jakuba Apostoła w Piotrkowie Trybunalskim. Mszę św. o godz. 11.30 koncelebrowali o. Bernard Maria Alter OSB opat senior klasztoru Dormitio w Jerozolimie – dziś przeor klasztoru w Tyńcu, który wygłosił homilię, a także ks. Grzegorz Gogol tutejszy proboszcz i o. Jacek Paszko OSB z Tyńca.
Na uroczystość przybyły delegacje sióstr ze wszystkich naszych wspólnot, członkowie naszych rodzin i z rodziny Matki Wincenty, nasi przyjaciele i członkowie Samarytańskiej Wspólnoty Świeckich. Cieszyła nas obecność wielu Parafian, a także dzieci i młodzieży ze Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego im. Janusza Korczaka w Piotrowie Tryb.
Wiele osób zawierzyło swoje intencje wstawiennictwu Czcigodnej Sługi Bożej Wincenty od Męki Pańskiej, zapisując je na przygotowanych karteczkach.
W imieniu Sióstr, Matka Anuncjata zapewniła zebranych w kościele, o podjęciu nowenny we wszystkich wspólnotach Zgromadzenia, odprawionej w dniach 10-18 marca i zachęciła do włączenia się w nią w swoich rodzinach.
Po Mszy św. siostry wraz z gośćmi udały się na cmentarz, by modlić się przy grobie rodziców Matki Wincenty Jadwigi: śp. Władysława i Franciszki Jaroszewskich i za zmarłych z rodziny, a także za wszystkich spoczywających na tym cmentarzu.
Miłym urodzinowym akcentem był wspólny obiad, podczas którego mogliśmy bliżej poznać Rodzinę Matki Założycielki i porozmawiać ze sobą.
Ufamy, że Matka Wincenta była z nami i będzie wypraszać nam u Boga potrzebne na codzienne życie z Bogiem i dla Niego.
Aby we wszystkim bóg był uwielbiony!

11 lutego 2025 r. w Światowy Dzień Chorego odwiedziła nas Pierwsza Dama – Pani Agata Kornhauser-Duda. Z wielką radością witali Panią Prezydentową nasi Podopieczni i Pracownicy prowadzonego przez nas Domu Pomocy Społecznej w Niegowie, a także siostry ze wspólnoty Domu Generalnego w Samarii.

Tego dnia "Rodzinka druga"  obchodzi swoje święto z racji swej Patronki Matki Bożej z Lourdes, dlatego oficjalne powitanie naszego niezwykłego Gościa odbyło się właśnie w Rodzince dziewcząt. Następnie Pani Prezydentowa spotkała się z naszymi Podopiecznymi podczas warsztatów terapii i na sali gimnastycznej. Każdy chciał coś powiedzieć "od siebie", zapytać, pochwalić się swoimi osiągnięciami, talentami, a także codziennymi zajęciami, chociażby wzajemną koleżeńską pomocą.  Wiele radości i szczęścia. Niezapomniane chwile. 
Po radosnych odwiedzinach w DPS, Pani Prezydentowa spotkała się z siostrami w Samarii. 
W słowach powitania m. Anuncjata Zdunek wyraziła radość i wdzięczność za to wyróżnienie, że w tym szczególnym dniu, Pierwsza Dama zechciała spotkać się z chorymi i potrzebującymi, właśnie w naszym domu. W tym i innych domach prowadzonych przez Zgromadzenie, zarówno świeccy jak i siostry, realizują samarytańską misję wobec chorych i niepełnosprawnych, realizując dzieło zapoczątkowane przez Czcigodną Sługę Bożą Matkę Wincentę Jaroszewską. 
Dziękujemy za piękne i niezwykle serdeczne spotkanie. 

Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. (Mt 2,10-11)

Drodzy nasi Przyjaciele,

pojawienie się nowej gwiazdy zdumiało i ucieszyło Mędrców. To niecodzienne zjawisko skłoniło ich do podjęcia podróży z nadzieją na uzyskanie odpowiedzi na nurtujące ich pytania, a doprowadziło ich do wejścia na drogę wiary. I tak stali się „pielgrzymami” do miejsca świętego. Uboga stajnia w niczym nie przypominała królewskiej komnaty ani świątynnego przybytku, a jednak tu Słowo stało się ciałem, Bóg zamieszkał wśród ludzi. Mędrcy bez trudu – w Dzieciątku Jezus – rozpoznali Tego, który jest Królem nad królami i Panem nad panami, Odkupicielem każdego człowieka, przynoszącym całemu światu pokój i zbawienie. Szczęśliwi, upadli na twarz i oddali Mu pokłon! Ofiarowując dary, w Nim złożyli swoje nadzieje!

Dzisiaj Betlejemska Gwiazda zatrzymuje się nad naszymi domami. Dzisiaj wpatrując się w  rozświetlone stajenki, chcemy popatrzeć w oczy Maleńkiego Jezusa, by Mu dziękować i wraz z Maryją i Józefem Go uwielbiać, by w naszych rodzinach wyśpiewać Mu chwałę słowami kolęd i pastorałek.

W ten wigilijny wieczór bierzemy do ręki biały opłatek, aby w jego symbolu przyjąć Chleb Życia – dar Jezusa i nim się podzielić: w geście wdzięczności, wzajemnego przyjęcia, w darze pokoju i pojednania.

Kochani! Niech przeżywanie pamiątki Bożego Narodzenia i świadomość niezgłębionej Miłości Boga, która objawiła się w Nowonarodzonym Synu Bożym pomnoży w nas żywą wiarę, niezachwianą nadzieję i wzajemną miłość.

Życzę i wraz z Siostrami o to się modlę przy żłóbku, byśmy otworzywszy się na przychodzącego do nas Jezusa, umieli dzielić się tą Miłością jako pielgrzymi nadziei ze wszystkimi. Niech nie zabraknie nam odwagi do dawania świadectwa prawdziwie autentycznego życia chrześcijańskiego w miejscach naszej pracy i w naszych rodzinach.

Niech zbliżający się rok, który wraz z całym Kościołem będziemy przeżywać jako Jubileusz 2025, stanie się zaproszeniem do odkrycia na nowo, że Jezus Chrystus jest naszą jedyną nadzieją.

Niech Boże Dziecię nam błogosławi. Duchowo łączymy się z każdym z Was, składając Wasze serca – radości i smutki – w Sercu Maleńkiego Jezusa.

Błogosławionych Świąt!

SIOSTRA ANGELIKA od Matki Bożej Nieustającej Pomocy, REGINA CYLKA

Urodziła się 21 września 1937 roku w Parchowie, niedaleko Bytowa, w diecezji pelplińskiej. Do naszego Zgromadzenia wstąpiła 22 stycznia 1965 roku, a 14 sierpnia tegoż roku rozpoczęła nowicjat – otrzymując imię zakonne: s. Angelika. Po odbyciu formacji w nowicjacie – w dniu 15 sierpnia 1967 roku złożyła pierwszą profesję zakonną, a po sześciu latach – profesję wieczystą.
Będąc w Zgromadzeniu zdobyła wykształcenie, uczęszczając najpierw na kurs sanitarny zorganizowany przez Referat do Spraw Zakonnych w Warszawie, a potem ukończyła Liceum Ogólnokształcące w Wyszkowie i Medyczne Studium Zawodowe w Warszawie. S. Angelika pełniła zlecane przez przełożonych różne obowiązki, przez długie lata posługiwała jako opiekunka przy niepełnosprawnych dzieciach, a następnie jako pielęgniarka i pełniła funkcję przełożonej domu. Powyższe prace podejmowała w kilku placówkach Zgromadzenia: Samaria, Gaj-Fiszor, Pruszków-Żbików, Dom Za Strugą i Bielawki. Siostra Angelika z powierzonych zadań wywiązywała się sumiennie i odpowiedzialnie. Była gorliwa w życiu zakonnym, obowiązkowa i ofiarna. Od lipca br. Siostra przebywała w domu zakonnym w Parchowie. Ostatnie miesiące naznaczone były dotkliwą chorobą i cierpieniem, w której doświadczyła miłości i opieki ze strony swojej wspólnoty.
Siostra Angelika zmarła dnia 25 października 2024 r. przed godziną 15.00. Przeżyła 87 lat, w tym w Zgromadzeniu 59.
Uroczystości pogrzebowe odbędą się w kościele parafialnym w Parchowie, w dniu 29 października o godz. 10.00.
Requiescat in pace.

15 sierpnia, w Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, w Samarii odbyła się uroczystość 50. lecia ślubów zakonnych naszych czterech Sióstr: s. Natalii Szymańskiej, s. Luizy Zakrzewskiej, s. Beaty Denis i s. Agnieszki Zaremby. Duchowo łączyła się ze swoimi „kursowymi” siostrami, przebywająca w szpitalu – s. Gertruda Chabowska. Także i my, myślami byłyśmy blisko, prosząc dobrego Boga o łaskę powrotu do zdrowia i pełni sił. Podczas Mszy św., której przewodniczył o. Sylwester Cabała redemptorysta, Siostry odnowiły swoje śluby. Dla każdej z nas ten dzień jest szczególnym wspomnieniem składanych ślubów, dlatego z niemałym wzruszeniem wsłuchiwałyśmy się w słowa wypowiadanej roty i nuciłyśmy razem: Przyjmij mnie Panie, według słowa Twego, a żyć będę i nie zawiedź nadziei mojej. Dziękujemy Bogu za wielkie rzeczy, które im uczynił: za dar życia i powołania, za doświadczanie Jego miłości w służbie „braciom najmniejszym”. Życzymy Siostrom i o to się módlmy, aby we wszystkim, co jeszcze przed nimi, Bóg był uwielbiony!

14 sierpnia, we wspomnienie św. Maksymiliana Marii Kolbego, nasze najmłodsze Siostry Miriam Wronek i Józefina Wałdoch, odnowiły swoje. To kolejny etap w rozeznawaniu i przygotowaniu się do ślubów wieczystych. Niech Jezus Was prowadzi Kochane Siostry. Idźcie za Nim odważnie i ufnie… rozwijajcie swoje talenty! Na większą chwałę Boga i dla dobra dusz, jak zachęca nas św. Ojciec Benedykt i jak uczyła nas Matka Wincenta.

18 czerwca Roku Pańskiego 2024, dane nam było świętować 100. rocznicę urodzin Siostry Fabioli od Matki Bożej Nieustającej Pomocy Janiny Panek. Ten wyjątkowy Jubileusz był okazją zamyślenia i dziękczynienia Trójjedynemu Bogu za dar życia Siostry, za łaskę jej wiary, którą otrzymała w sakramencie chrztu św., za dar powołania do naszej Rodziny Zakonnej i za 77 lat wierności w powołaniu i życia w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie w charyzmacie naszego Zgromadzenia. Z tej racji – 15 czerwca – została odprawiona Msza św. w intencji Siostry, która jubileuszową radość dzieliła z członkami swojej rodziny i wspólnotą Sióstr, Mieszkańców i Pracowników DPS w Pruszkowie. Matka Anuncjata skierowała do zebranych na uroczystości słowa uznania i wdzięczności: „Kochana Siostro Fabiolo, przez długie lata ofiarnie służyła Siostra Zgromadzeniu jako pielęgniarka zarówno wychowankom, jak i współsiostrom, pełniła Siostra posługę radnej generalnej oraz przełożonej w Brzezinach i w Częstochowie, dając się poznać jako wspaniała organizatorka życia wspólnotowego i wyśmienita kucharka. Obecnie, choć Siostra zachowuje sprawność fizyczną, to jednak potrzebuje wsparcia innych. Od wielu lat pogorszający się wzrok i słuch, niedomagania związane z wiekiem, stają się drogą osobistego zjednoczenia z Jezusem Ukrzyżowanym, co włącza Siostrę w Tajemnicę Paschalną i jednocześnie staje się narzędziem i znakiem Odkupienia dla wszystkich ludzi potrzebujących zbawienia. Dziś otaczamy Siostrę serdeczną modlitwą i dziękujemy Bogu za bogactwo darów, jakie złożył w sercu naszej Kochanej Jubilatki, za jej pogodę ducha oraz radosną i niestrudzoną benedyktyńsko-samarytańską posługę, jaką pełniła w Zgromadzeni”. Dziękujemy wszystkim Siostrom, Paniom i Mieszkańcom Domu w Żbikowie za okazywaną życzliwość i pomoc Siostrze Fabioli, a posługującym Kapłanom – za duchową opiekę i ojcowskie wsparcie, a także s. Cecylii za wieloletnią pomoc i towarzyszenie Siostrze w codziennych czynnościach. Niech Dobry Bóg wszystkim wynagrodzi obfitością swoich łask. A Siostrze Fabioli niech udzieli obfitych łask na każdy następny dzień… rok życia! Deo gratias!

Niedziela Dobrego Pasterza – modlimy się o nowe powołania do służby w Kościele. Prosimy też Dobrego Boga o ten dar dla naszego Zgromadzenia. Papież Franciszek przekazuje nam swoje Orędzie. Z wdzięcznością zamieszczamy Jego słowo. Powołani, by siać nadzieję i budować pokój Drodzy Bracia i Siostry! Każdego roku Światowy Dzień Modlitw o Powołania zachęca nas do rozważenia cennego daru powołania, jakie Pan kieruje do każdego z nas, swojego wiernego ludu w drodze, abyśmy mogli uczestniczyć w Jego planie miłości i ucieleśniać piękno Ewangelii w różnych stanach życia. Słuchanie Bożego powołania, które nie jest zewnętrznie narzuconym obowiązkiem, np. w imię religijnego ideału, jest natomiast najpewniejszym sposobem, w jaki możemy umacniać pragnienie szczęścia, które w sobie nosimy: nasze życie urzeczywistnia się i spełnia, gdy odkrywamy kim jesteśmy, jakie są nasze cechy, w jakiej dziedzinie możemy je dobrze wykorzystać, jaką drogę możemy obrać, aby stać się znakiem i narzędziem miłości, akceptacji, piękna i pokoju w sytuacjach, w których żyjemy. Zatem, ten Dzień jest zawsze piękną okazją, aby z wdzięcznością wspominać przed Panem wierną, codzienną i często ukrytą pracę tych, którzy przyjęli powołanie angażujące całe ich życie. Myślę o matkach i ojcach, którzy nie troszczą się przede wszystkim o siebie i nie podążają za nurtem powierzchownego stylu, ale podporządkowują swoje życie trosce o relacje, z miłością i bezinteresownością otwierając się na dar życia i poświęcając się służbie na rzecz swoich dzieci oraz ich wzrastania. Myślę o tych, którzy wykonują swoją pracę z poświęceniem i duchem współpracy; o tych, którzy na różnych polach i na różne sposoby angażują się w budowanie bardziej sprawiedliwego świata, bardziej solidarnej gospodarki, bardziej sprawiedliwej polityki, bardziej ludzkiego społeczeństwa: o wszystkich ludziach dobrej woli, którzy poświęcają się dobru wspólnemu. Myślę o osobach konsekrowanych, które ofiarowują swoje życie Panu w ciszy modlitwy, a także w działaniu apostolskim, czasami na obszarach granicznych, i nie szczędząc sił, twórczo realizując swój charyzmat i poświęcając je spotykanym ludziom. Myślę też o tych, którzy przyjęli powołanie do sakramentalnego kapłaństwa i poświęcają się głoszeniu Ewangelii oraz dzielą swoje życie, wraz z Chlebem eucharystycznym, na rzecz braci i sióstr, siejąc nadzieję i ukazując wszystkim piękno Królestwa Bożego. Ludziom młodym, zwłaszcza tym, którzy czują się oddaleni lub nie ufają Kościołowi, chciałbym powiedzieć: dajcie się zafascynować Jezusowi, kierujcie do Niego wasze ważne pytania poprzez karty Ewangelii, pozwólcie się zaniepokoić Jego obecnością, która zawsze wprowadza nas w zbawienny w kryzys. On szanuje naszą wolność bardziej niż ktokolwiek inny, nie narzuca się, lecz proponuje siebie: pozostawcie Mu przestrzeń, a odnajdziecie swoje szczęście w pójściu za Nim a, jeśli tego od was zażąda, w całkowitym oddaniu się Jemu. Lud w drodze Polifonia charyzmatów i powołań, które Wspólnota chrześcijańska rozpoznaje i którym towarzyszy, pomaga nam w pełni zrozumieć naszą tożsamość jako chrześcijan: jako Lud Boży kroczący ulicami świata, ożywiany przez Ducha Świętego i włączony jak żywe kamienie w Ciało Chrystusa, każdy z nas odkrywa, że jesteśmy członkami wielkiej rodziny, dziećmi Ojca oraz braćmi i siostrami naszych bliźnich. Nie jesteśmy wyspami zamkniętymi w sobie, ale częścią całości. Stąd Światowy Dzień Modlitw o Powołania nosi odciśniętą pieczęć synodalności: istnieje wiele charyzmatów, a my jesteśmy wezwani do słuchania siebie nawzajem i do podążania razem, aby je odkrywać i rozeznawać, do czego wzywa nas Duch dla dobra wszystkich. Ponadto, w obecnym momencie dziejowym wspólna droga prowadzi nas do Roku Jubileuszowego 2025. Idźmy jako pielgrzymi nadziei w kierunku Roku Świętego, abyśmy odkrywając na nowo swoje powołanie i odnosząc się do różnych darów Ducha, byli w świecie nosicielami i świadkami marzenia Jezusa: tworzyć jedną rodzinę, zjednoczoną w miłości Boga i złączoną więzią miłości, dzielenia się i braterstwa. Dzień ten poświęcony jest w szczególności modlitwie, aby wyprosić u Ojca dar świętych powołań do budowania Jego Królestwa: „proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo!” (Łk 10, 2). A modlitwa – jak wiemy – bardziej polega na słuchaniu, niż na słowach kierowanych do Boga. Pan przemawia do naszego serca i chce je zastać otwartym, szczerym i hojnym. Jego Słowo stało się ciałem w Jezusie Chrystusie, który objawia i przekazuje nam całą wolę Ojca. W tym roku 2024, poświęconym właśnie modlitwie w ramach przygotowań do Jubileuszu, jesteśmy wezwani do ponownego odkrycia bezcennego daru możliwości dialogu z Panem, z serca do serca, stając się w ten sposób pielgrzymami nadziei, ponieważ „modlitwa jest pierwszą siłą nadziei. Modlisz się, i nadzieja rośnie, rozwija się. Powiedziałbym, że modlitwa otwiera drzwi nadziei. Nadzieja jest, ale moją modlitwą otwieram jej drzwi” (Katecheza, 20 maja 2020 r.; L’Osservatore Romano, wyd. polskie, n. 6 (423)/2020, s. 13). Pielgrzymi nadziei i budowniczowie pokoju Ale co to znaczy być pielgrzymem? Ten, kto podejmuje pielgrzymkę, stara się przede wszystkim mieć jasny cel i zawsze nosi go w swoim sercu i umyśle. Jednocześnie jednak, aby osiągnąć ów cel, trzeba skoncentrować się na kroku obecnym, aby stawić mu czoła, trzeba być lekkim, pozbyć się niepotrzebnych ciężarów, nosić to, co niezbędne i zmagać się każdego dnia, aby zmęczenie, strach, niepewność i mroki nie zagradzały obranej drogi. Bycie pielgrzymem oznacza więc wyruszanie na nowo każdego dnia, rozpoczynanie zawsze od nowa, odnajdywanie entuzjazmu i siły do pokonywania kolejnych etapów drogi, które pomimo znużenia i trudności zawsze otwierają przed nami nowe horyzonty i nieznane widoki. Znaczenie chrześcijańskiej pielgrzymki jest właśnie takie: wyruszamy w drogę, aby odkryć miłość Boga, a jednocześnie odkryć siebie, poprzez podróż wewnętrzną, ale zawsze pobudzaną wielością relacji. Jesteśmy zatem pielgrzymami, ponieważ jesteśmy powołani: powołani, by kochać Boga i kochać siebie nawzajem. W ten sposób nasze pielgrzymowanie po tej ziemi nigdy nie kończy się daremnym zmęczeniem lub bezcelowym wędrowaniem. Wręcz przeciwnie, każdego dnia, odpowiadając na nasze powołanie, staramy się podejmować możliwe kroki w kierunku nowego świata, w którym będziemy żyć w pokoju, sprawiedliwości i miłości. Jesteśmy pielgrzymami nadziei, ponieważ zmierzamy ku lepszej przyszłości i staramy się ją budować przemierzając drogę. Taki jest ostatecznie cel każdego powołania: stawać się mężczyznami i kobietami nadziei. Jako jednostki i wspólnoty, w różnorodności charyzmatów i posług, wszyscy jesteśmy wezwani do „nadawania ciała i serca” nadziei Ewangelii w świecie naznaczonym epokowymi wyzwaniami: groźnym rozszerzaniem się trzeciej wojny światowej w kawałkach; tłumami migrantów uciekających ze swoich krajów w poszukiwaniu lepszej przyszłości; ciągłym wzrostem liczby ubogich; niebezpieczeństwem nieodwracalnego zagrożenia zdrowia naszej planety. Do tego wszystkiego należy dodać trudności, które napotykamy na co dzień, i które niekiedy grożą nam popadnięciem w rezygnację lub defetyzm. Zatem, w tych naszych czasach, decydujące znaczenie dla nas, chrześcijan, ma pielęgnowanie patrzenia pełnego nadziei, abyśmy mogli owocnie pracować, odpowiadając na powierzone nam powołanie, w służbie Królestwa Bożego, Królestwa miłości, sprawiedliwości i pokoju. Ta nadzieja – zapewnia nas św. Paweł – „zawieść nie może” (Rz 5, 5), ponieważ jest obietnicą, którą Pan Jezus nam uczynił, że pozostanie z nami na zawsze i zaangażuje nas w dzieło odkupienia, którego chce dokonać w sercu każdego człowieka i w „sercu” stworzenia. Ta nadzieja znajduje swój ośrodek pobudzający w zmartwychwstaniu Chrystusa, które „zawiera żywotną siłę, która przeniknęła świat. Tam, gdzie wszystko wydaje się martwe, ze wszystkich stron pojawiają się ponownie kiełki zmartwychwstania. Jest to siła niemająca sobie równych. To prawda, iż wiele razy wydaje się, że Bóg nie istnieje: widzimy niesprawiedliwość, złość, obojętność i okrucieństwo, które nie ustępują. Jednak jest tak samo pewne, że pośród ciemności zaczyna zawsze wyrastać coś nowego, co wcześniej czy później przynosi owoc” (Adhort. apost. Evangelii gaudium, 276). Apostoł Paweł ponownie stwierdza, że „w nadziei już jesteśmy zbawieni” (Rz 8, 24). Odkupienie dokonane w wydarzeniu paschalnym daje nadzieję, pewną, niezawodną nadzieję, z którą możemy stawić czoła wyzwaniom teraźniejszości. Bycie pielgrzymami nadziei i budowniczymi pokoju oznacza zatem budowanie swojego życia na skale zmartwychwstania Chrystusa, wiedząc, że każde nasze przedsięwzięcie, w powołaniu, które przyjęliśmy i realizujemy, nie pada w próżnię. Pomimo porażek i niepowodzeń, dobro, które siejemy, rośnie w ciszy i nic nie może nas oddzielić od ostatecznego celu: spotkania z Chrystusem i radości życia w braterstwie ze sobą na wieczność. To ostateczne powołanie musimy antycypować każdego dnia: relacja miłości z Bogiem i z naszymi braćmi i siostrami zaczyna się już teraz, aby urzeczywistnić marzenie Boga, marzenie o jedności, pokoju i braterstwie. Niech nikt nie czuje się wykluczony z tego powołania! Każdy z nas, z naszymi ograniczonymi zdolnościami, w swoim stanie życia może być, z pomocą Ducha Świętego, siewcą nadziei i pokoju. Odwaga, by dać coś z siebie W związku z tym wszystkim mówię raz jeszcze, tak jak podczas Światowych Dni Młodzieży w Lizbonie: „Rise up! – Powstańcie!”. Obudźmy się ze snu, wyjdźmy z obojętności, otwórzmy kraty więzienia, w którym czasami się zamykaliśmy, aby każdy z nas mógł odkryć swoje powołanie w Kościele i w świecie, i stać się pielgrzymem nadziei i budowniczym pokoju! Bądźmy pasjonatami życia i zaangażujmy się w pełną miłości troskę o tych, którzy nas otaczają i o środowisko, w którym żyjemy. Powtarzam: miejmy odwagę zaangażować się! Ksiądz Orest Benzi, niestrudzony apostoł miłosierdzia, stający zawsze po stronie najmniejszych i bezbronnych, zwykł powtarzać, że nikt nie jest tak biedny, by nie miał czegoś do dania, i nikt nie jest tak bogaty, by nie potrzebował czegoś otrzymać. Powstańmy zatem i wyruszmy jako pielgrzymi nadziei, abyśmy, podobnie jak Maryja ze świętą Elżbietą, mogli nieść orędzie radości, rodzić nowe życie i być budowniczymi braterstwa i pokoju. Rzym, u Świętego Jana na Lateranie, 21 kwietnia 2024 r., w IV Niedzielą Wielkanocną FRANCISZEK