Rozpocząć na nowo od Chrystusa – po takim hasłem, w dniach 11-21 listopada, w Samarii obradować będzie XVII Kapituła Generalna. Delegatki na Kapitułę przyjechały już 9 XI, aby poprzez wspólny dzień skupienia przygotować się bezpośrednio do wyborów Zarządu Generalnego i podejmowanych decyzji podczas Kapituły Spraw. Dzień duchowego przygotowania poprowadził Opat Tyniecki o. Szymon Hiżycki OSB.

W dniu 12 listopada Kapituła pod przewodnictwem Biskupa Romualda Kamińskiego ordynariusza diecezji Warszawsko-Praskiej dokonała wyboru Przełożonej Generalnej, którą została m. Anuncjata Zdunek (na drugą kadencję). W tym dniu został wybrany także Zarząd Zgromadzenia, w skład którego weszły: s. Goretti Piotrkowska (wikaria), s. Lidia Lewandowska, s. Damaris Kałdowska, s. Benedykta Dobrzyniecka, s. Elia Wierzchowska – sekretarka generalna i s. Gemma Banach – ekonomka generalna.

Podczas Kapituły Spraw podjęłyśmy refleksję na temat dróg odnowy naszego życia zakonnego, szczególnie w wymiarze wspólnoty, formacji i apostolstwa. W kontekście przejawów zagubienia moralności i odrzucania Bożych przykazań, kwestionowania godności życia człowieka, kryzysu wiary i jakiegoś „zagubienia” – na nowo uświadomiłyśmy sobie aktualność naszego charyzmatu, jakim jest wielbienie Bożej Sprawiedliwości i ekspiacja za łamanie Bożego Prawa.  Zastanawiałyśmy się także nad realizacją założycielskiej myśli naszej Matki w prowadzonych przez nas dziełach – według wypracowanego przez nią systemu rodzinkowego – we współpracy z osobami świeckimi w naszych palcówkach, a także dalszym rozwojem Samarytańskiej Wspólnoty Świeckich, jako zaproszenie do duchowego uczestnictwa w naszym charyzmacie.

W Uroczystość Chrystusa Króla zakończyłyśmy Kapitułę Generalną. We Mszy św. sprawowanej przez ks. Tomasza Sztajerwalda Rektora WSD w Warszawie- Tarchominie, dziękowałyśmy za wszystkie łaski udzielone Zgromadzeniu podczas nowenny przygotowującej nas do tego wielkiego wydarzenia, jaki w czasie Kapituły Generalnej. Te Deum laudamus…

Niech Duch Święty prowadzi nasze Zgromadzenie według Bożych planów.

10 listopada, w rocznicę śmierci Matki Założycielki Czcigodnej Sługi Bożej Wincenty zebrałyśmy się przy jej doczesnych szczątkach złożonych w sarkofagu, w kościele parafialnym w Niegowie. W modlitwie uczestniczyły Delegatki na Kapitułę Generalną oraz Siostry z pobliskich Domów.

Matka Anuncjata w słowach modlitwy mówiła: przychodząc do naszej Matki w 84. rocznicę jej śmierci pragniemy przede wszystkim dziękować Dobremu Bogu za dar jej życia, powołania, za jej posłuszeństwo Bogu i żar serca, który przenikał do głębi jej duszę i płonął pragnieniem zdobywania dusz dla Boga, pragnieniem ekspiacji za grzech, za każde odchylenie – choćby najmniejsze – od Prawa Bożego, a szczególnie pragnieniem uwielbienia Boga w Jego Sprawiedliwości, za Jego nieskończoną miłość, która najpełniej objawiła się w Krzyżu.

I choć przychodzimy tu, bo pamiętamy o dniu śmierci Matki, to przycho-dzimy z wiarą, że to jest dzień jej przejścia do Nieba, że patrzy teraz na nas z Domu Ojca… dlatego przez wstawiennictwo Czcigodnej Sługi Bożej Matki Wincenty zanosimy do Boga nasze dziękczynienia i prośby, przez jej wstawiennictwo składamy w Bogu naszą ufność i zawierzamy przyszłość naszego Zgromadzenia.

Stajemy w jedności ze wszystkimi Siostrami w naszych domach i prosimy: Matko naucz nas kochać, przebaczać i służyć, naucz każdego dnia nieść zadość Bożej Sprawiedliwości. Wyproś nam łaski dla odnowy naszego życia, bądź z nami podczas obrad rozpoczynającej się Kapituły. Błogosław nam – nasza Matko!

Składamy Bogu dzięki wraz ze wszystkimi naszymi braćmi i siostrami, którym służymy.

Boże Ojcze, prosimy przez wstawiennictwo Matki Wincenty we wszystkich prośbach osób, którzy są w potrzebie, którzy cierpią, którzy dotknięci są pokusą niewiary i rozpaczy. Twojemu Miłosierdziu zawierzamy nasze chore siostry, szczególnie s. Bernadettę i s. Assuntę, prosimy o uzdrowienie Daniela i Pawła i wielu innych, którzy prosili nas o modlitwę.

W czasie Mszy św. dziękczynnej za dar życia i dzieło Matki Wincenty prosiliśmy o łaskę cudu uzdrowienia Daniela oraz we wszystkich polecanych intencjach, a także o dar beatyfikacji Czcigodnej Sługi Bożej Matki Wincenty. Mszy św. przewodniczył i homilię wygłosił o. Opat Szymon Hiżycki OSB z Tyńca, przy współkoncelebrze ks. Emila Adlera i o. Dariusza Jankiewicza – kapelana z Fiszoru.

„Za wszystko dziękujcie Bogu, taka jest wola Boża względem was”…

9 października w Rzymie Papież Franciszek dokonał uroczystego otwarcia XVI Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów na temat: „Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo, misja” . Zaproszeni do udziału w Synodzie są nie tylko biskupi z całego świata. Ojciec Święty pragnie, aby w to dzieło zaangażowali się wszyscy wierni.

10 października podczas Mszy św. rozpoczynającej Synod Ojciec Święty powiedział:

Pewien człowiek, bogacz, idzie na spotkanie z Jezusem, w chwili gdy „wybierał się On w drogę” (Mk 10, 17). Wiele razy Ewangelie przedstawiają nam Jezusa „w drodze”, gdy towarzyszy idącemu człowiekowi i słucha pytań, jakie nurtują i niepokoją jego serce. W ten sposób objawia nam, że Bóg nie mieszka w miejscach jałowych i spokojnych, z dala od rzeczywistości, ale idzie z nami i dołącza do nas, gdziekolwiek jesteśmy, na wyboistych niekiedy drogach życia. I dziś, gdy rozpoczynamy proces synodalny, zadajemy sobie wszyscy – papież, biskupi, kapłani, osoby konsekrowane, bracia i siostry świeccy – pytanie: czy my, wspólnota chrześcijańska, ucieleśniamy styl Boga, który kroczy przez dzieje i uczestniczy w wydarzeniach ludzkości? Czy jesteśmy gotowi podjąć przygodę podróży, czy też, bojąc się nieznanego, wolimy schronić się w wymówkach typu „nie potrzeba” i „zawsze robiliśmy to w ten sposób”? Odbywanie Synodu oznacza wspólne podążanie tą samą drogą. Spójrzmy na Jezusa, który na drodze najpierw spotyka bogacza, potem słucha jego pytań, a w końcu pomaga mu rozeznać, co ma czynić, aby mieć życie wieczne. Spotkanie, słuchanie, rozeznawanie: są to trzy czasowniki procesu synodalnego, na których chciałbym się skupić.

Spotkanie. Ewangelia rozpoczyna się opisem spotkania. Pewien człowiek idzie na spotkanie Jezusa i klęka przed Nim, zadając Mu decydujące pytanie: „Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?” (w. 17). Pytanie tak ważne wymaga uwagi, czasu, gotowości spotkania z drugim człowiekiem i pozwolenia, by jego niepokój stał się dla nas wyzwaniem. Istotnie Pan, nie jest obojętny, nie okazje poirytowania czy zaniepokojenia, wręcz przeciwnie, zostaje z nim. Jest gotów na spotkanie. Nic nie pozostawia Go obojętnym, wszystko go fascynuje. Spotkanie twarzy, wymiana spojrzeń, dzielenie się historią każdej osoby: tak wygląda bliskość Jezusa. On wie, że spotkanie może zmienić życie. A Ewangelia jest pełna spotkań z Chrystusem, które podnoszą na duchu i uzdrawiają.

Także i my, rozpoczynający ten proces synodalny jesteśmy wezwani, by stać się ekspertami w sztuce spotkania. Nie w organizowaniu wydarzeń, czy rozważań teoretycznych nad problemami, ale przede wszystkim w poświęcaniu czasu na spotkanie z Panem i promowaniu spotkań między sobą. Czasu, by uczynić przestrzeń dla modlitwy, adoracji, na to, co Duch chce powiedzieć Kościołowi; na zwrócenie się ku twarzy i słowu drugiego człowieka, na spotkanie twarzą w twarz, by dać się poruszyć pytaniami sióstr i braci, by pomagać sobie nawzajem, aby ubogacała nas różnorodność charyzmatów, powołań i posług. Każde spotkanie – jak wiemy – wymaga otwartości, odwagi, gotowości, by pozwolić sobie na wyzwanie, jakie stawia przed nami oblicze i historia drugiego człowieka. Chociaż czasami wolimy schronić się w relacjach formalnych, lub przywdziewać maski sytuacyjne, spotkanie nas przemienia i często podpowiada nowe drogi, o których obraniu nie myśleliśmy. Często właśnie w ten sposób Bóg wskazuje nam drogi, którymi mamy podążać, wydobywając nas z naszych znużonych przyzwyczajeń. Wszystko się zmienia, gdy jesteśmy zdolni do prawdziwego spotkania z Nim i ze sobą nawzajem. Bez formalności, bez udawania, bez sztuczek.

Drugi czasownik: słuchać. Prawdziwe spotkanie rodzi się jedynie ze słuchania. Jezus rzeczywiście słucha pytania tego człowieka, jego niepokoju religijnego i egzystencjalnego. Nie daje zwyczajowej odpowiedzi, nie proponuje gotowego rozwiązania, nie udaje, że uprzejmie odpowiada, tylko po to, by się go pozbyć i iść dalej swoją drogą. Wysłuchuje go. Jezus nie lęka się słuchać sercem, a nie tylko uszami. Istotnie, Jego odpowiedź nie ogranicza się do dostrzeżenia pytania, ale pozwala bogaczowi opowiedzieć swoje dzieje, swobodnie o sobie opowiedzieć. Chrystus przypomina mu o przykazaniach, a on zaczyna opowiadać o swoim dzieciństwie, o swojej drodze religijnej, o tym, jak usiłował szukać Boga. Kiedy słuchamy sercem, to właśnie się dzieje: druga osoba czuje się mile widziana, nie osądzana, ma swobodę opowiadania o swoich doświadczeniach i drodze duchowej.

Zadajmy sobie pytanie: jak my w Kościele słuchamy? Jak wygląda „słuch” naszego serca? Czy pozwalamy ludziom wyrażać siebie, kroczyć w wierze, nawet jeśli mają trudne drogi życiowe, wnosić wkład w życie wspólnoty bez przeszkód, odrzucenia czy osądzania? Czynić Synod, to stanąć na tej samej drodze, co Słowo, które stało się człowiekiem: to iść Jego śladami, wsłuchując się w Jego Słowo wraz ze słowami innych. To odkrywanie ze zdumieniem, że Duch Święty wieje w sposób zawsze zaskakujący, aby podsunąć nowe drogi i języki. Jest to ćwiczenie powolne, być może męczące, żeby nauczyć się słuchać siebie nawzajem – biskupi, księża, zakonnicy i świeccy – unikając sztucznych i powierzchownych odpowiedzi. Duch Święty prosi nas, abyśmy wsłuchiwali się w pytania, niepokoje, nadzieje każdego Kościoła, każdego ludu i narodu. A także wsłuchiwali się w świat, w wyzwania i zmiany, jakie przed nami stawia. Nie uciszajmy naszych serc, nie blokujmy się w naszych pewnikach. Posłuchajmy się nawzajem.

Wreszcie, rozeznać. Spotkanie i wysłuchanie siebie nawzajem nie są celem samym w sobie, pozostawiając rzeczy takimi, jakimi są. Przeciwnie, kiedy podejmujemy dialog, zadajemy sobie pytania, jesteśmy w drodze, a w końcu nie jesteśmy takimi sami, jak na początku, jesteśmy odmienieni. Pokazuje to nam dzisiaj Ewangelia. Jezus wyczuwa, że człowiek, który przed Nim stoi, jest dobry i religijny, zachowuje przykazania, ale chce go wyprowadzić dalej, poza jedynie przestrzeganie nakazów. W dialogu pomaga mu rozeznać. Proponuje, aby spojrzał w głąb siebie, w świetle miłości, z jaką On sam, wpatrując się w niego, go miłuje (por. w. 21), i aby w tym świetle rozeznał, do czego naprawdę przywiązane jest jego serce. I wtedy odkrywa, że jego dobro nie polega na dodawaniu kolejnych aktów religijnych, lecz przeciwnie, na ogołoceniu siebie samego: na sprzedaniu tego, co zajmuje jego serce, by uczynić miejsce dla Boga.

Jest to cenna wskazówka również dla nas. Synod jest procesem rozeznania duchowego, którego dokonuje się na adoracji, w modlitwie, w kontakcie ze Słowem Bożym. A dzisiejsze drugie czytanie mówi nam, że Słowo Boże „jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha … zdolne osądzić pragnienia i myśli serca” (Hbr 4, 12). Słowo otwiera nas na rozeznanie i je oświetla. Kieruje ono proces synodalny, aby nie był on kościelnym „zjazdem”, konferencją naukową czy kongresem politycznym, lecz wydarzeniem łaski, procesem uzdrowienia prowadzonym przez Ducha Świętego. W tych dniach Jezus wzywa nas, tak jak to uczynił z bogatym człowiekiem w Ewangelii, do ogołocenia się, do pozbycia się tego, co światowe, a także naszych zamknięć i powtarzających się wzorców duszpasterskich; do postawienia sobie pytania, co Bóg chce nam powiedzieć w tym czasie i w jakim kierunku chce nas poprowadzić.

Drodzy bracia i siostry, życzę nam dobrej wspólnej drogi! Obyśmy byli pielgrzymami zakochanymi w Ewangelii, otwartymi na niespodzianki Ducha Świętego. Nie przegapmy okazji łaski spotkania, słuchania siebie nawzajem, rozeznawania. Żyjmy radością wiedząc, że gdy szukamy Pana, to On pierwszy wychodzi nam na spotkanie ze swoją miłością.

Módlmy się za Synod modlitwą, o która prosi Papież Franciszek:

Stajemy przed Tobą, Duchu Święty, zgromadzeni w Imię Twoje. Z Tobą jedynie, który nas prowadzisz; zamieszkaj w naszych sercach. Naucz nas drogi, którą mamy iść i jak mamy nią podążać. Jesteśmy słabi i grzeszni; nie dozwól, abyśmy wprowadzali nieład. Nie pozwól, by niewiedza sprowadziła nas na niewłaściwą drogę, albo stronniczość wpływała na nasze działania. Niech w Tobie odnajdziemy naszą jedność, abyśmy mogli razem podążać do życia wiecznego, i abyśmy nie zbaczali z drogi prawdy i tego, co słuszne. O to wszystko prosimy Ciebie, który działasz w każdym miejscu i czasie w komunii Ojca i Syna, na wieki wieków. Amen.

Rok 2021 dla naszego Domu Pomocy Społecznej w Niegowie jest okazją do świętowania 90 rocznicy założenia go przez Czcigodną Sługę Bożą Matkę Wincentę Jaroszewską, która w 1931 r. zakupiła dworek z przylegającą do niego ziemią, by tu stworzyć dom dla nowicjatu i „Ostoję” dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. Początki, lata wojny i trudny czas powojenny był dla sióstr wielkim wyzwaniem… dziś, wspominając te początki, nasze serca przepełnia nade wszystko wdzięczność wobec Pana Boga i ludzi, którzy na przestrzeni lat wspierali i współtworzyli to miejsce, o którym nie można inaczej powiedzieć jak tylko DOM, RODZINKA…

28 września 2021 r. , po liturgicznym wspomnieniu św. Wincentego a Paulo, patrona Matki Założycielki, s. Dyrektor Lidia Lewandowska zaplanowała centralne uroczystości jubileuszowe. Wielką radością dla wszystkich Mieszkańców, Pracowników i Sióstr, było przybycie tak zacnych Gości. Świętowanie rozpoczęliśmy od Mszy św. o godz. 10.00, której przewodniczył Ordynariusz Diecezji Warszawsko-Praskiej ks. Biskup Romuald Kamiński. Współkoncelebrowali: ks. dr Tomasz Sztajerwald – rektor WSD w Tarchominie, ks. dr Wojciech Bartkowicz – rektor WMSD w Warszawie, ks. Emil Adler – Administrator parafii w Niegowie, ks. Dariusz Jankiewicz SVD – kapelan z Gaju-Fiszoru i oczywiście nasz Kapelan – ks. Wojciech Miliszkiewicz.

Po złożonym dziękczynieniu Bogu, nastąpiło powitanie wszystkich przybyłych Gości oraz część artystyczna, w której usłyszeliśmy krótko historię Domu i mogliśmy obejrzeć i wysłuchać twórczości Mieszkańców. Wiele wzruszeń i słów uznania…

Dziękujemy za obecność Księdzu Biskupowi, Księżom, a także przedstawicielom Urzędu Marszałkowskiego w Warszawie, Urzędu Wojewódzkiego, Starostwa Powiatowego w Wyszkowie oraz Urzędu Gminy w Zabrodziu i wszystkim przybyłym Gościom.

Wyjątkowym znakiem uznania dla nas i naszych Pracowników było wręczenie na ręce przełożonej generalnej s. Anuncjaty Elwiry Zdunek i przedstawicielki personelu świeckiego p. Janiny Sosnowskiej – medalu pamiątkowego „Pro Masovia”. Odznaczenie przyznawane jest osobom i instytucjom, „które całokształtem działalności zawodowej, społecznej, publicznej lub realizacją swoich zadań na rzecz Województwa Mazowieckiego wybitnie przyczyniły się do gospodarczego, kulturalnego lub społecznego rozwoju Mazowsza”. W imieniu Marszałka Województwa Mazowieckiego przekazał go p. radny Mirosław Augustyniak.

Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci najmniejszych, Mnieście uczynili.

W miejscowości Gaj, w naszym Domu za Strugą, nad niewielką rzeczką Fiszor przez pięć lat, tzn. od 1974 do 1978 roku spędzał swój wakacyjny odpoczynek Prymas Polski, wkrótce błogosławiony kard. Stefan Wyszyński.  W sumie spędził tutaj 189 dni, czyli nieco ponad pół roku swojego życia. Miejscowość jest oddalona od Warszawy o mniej więcej 40 km. Wraz z Prymasem Wyszyńskim przybywała do Fiszora grupa około 20 członkiń Instytutu Prymasowskiego, nad którym ks. Prymas sprawował duchową opiekę. Byli też kapłani i ojcowie Paulini z Bachledówki i z Jasnej Góry. W istotnych sprawach przybywał też z Warszawy Ks. Abp Bronisław Dąbrowski.

Bez wątpienia dla członkiń Instytutu Prymasowskiego z Marią Okońską na czele był to czas urlopów, wypoczynku i modlitwy, a także formacji przez bycie we wspólnocie. Siostry naszego Zgromadzenia (benedyktynki samarytanki) opiekowały się domem, troszczyły się o wszystkie szczegóły codziennego życia, za co Ksiądz Prymas był ogromnie wdzięczny.

Dnia 10 sierpnia 1977 roku wyjeżdżając z naszego domu za Strugą powiedział: „O mój Boże, cóż tu jeszcze powiedzieć o tych wszystkich siostrach, którym już szczegółowo dziękowano. Wiele powiedziano pod adresem siostry Simplicji czy naszej siostry Balbiny, którą wszędzie spotykaliśmy, i tu i tam, przy siatce wśród ogórków czy kwiatów. Jej dobre serce tak bardzo nas ujmowało. A siostra Zbigniewa, czy siostra Renata, które ciągle biegały. Tak im współczułem, że musi im być gorąco. Odpowiadały: <<Złudzenie, nic podobnego, jest nam dobrze>>. Podobnie siostra Chryzostoma i siostra Juwenalia, wszystkim siostrom składamy słowa głębokiej wdzięczności. Wszystko to doceniamy i jesteśmy bardzo wdzięczni. Wspierać będziemy Matkę Generalną i Siostrę Wikarię, i wszystkie siostry, i Zgromadzenie, i domy wasze modlitwą i wdzięcznością”. Dziękowanie, które wprowadzało w zakłopotanie gospodynie tego miejsca, Ksiądz Prymas uważał za działanie wychowawcze dla wszystkich, z którymi przybywał na Fiszor, za Strugę. Nie przeszkadzały mu skromne warunki tego miejsca, przeciwnie.

Anna Rastawicka, która bywała w domu za Strugą wraz z Księdzem Prymasem, wspominała, że podczas tych wyjazdów było dużo radości. Na tzw. werandzie czytano lektury Kornela Makuszyńskiego. W grze w siatkówkę kard. Wyszyński nie uczestniczył, ale sędziował z zegarkiem w ręku. Pozostały tutaj pamiątki z pobytu – kaplica, w której się modlił, pokój w którym mieszkał, pozostawiony przez Księdza Prymasa obraz Matki Bożej Częstochowskiej i drobne przedmioty codziennego użytku. Zachowała się też furażerka, której używał do okrywania głowy i ptasie gniazdko, które przyniósł z jednego z licznych spacerów po lesie.

W domu za Strugą nagrywano niektóre sceny do filmu Totus Tuus (2016) reż. Pawła Woldana. Małgorzata Ziętkiewicz odwiedziła to miejsce tworząc film dokumentalny pt. „Soli Deo per Mariam” (2021).

Miejsce pobytu kard. Stefana Wyszyńskiego można odwiedzać. Jest dostępne dla osób indywidualnych i rodzin codziennie w godz. 9-17.

Opracowała s. Margarita Brzozowska OSBSam

Boże, źródło wszelkiej świętości, stajemy przed Tobą w przededniu beatyfikacji sług Bożych Kardynała Stefana Wyszyńskiego i matki Elżbiety Róży Czackiej. Wysławiamy Cię za wielki dar nowych błogosławionych dla Kościoła i naszej Ojczyzny.

Dziękujemy Ci, że dałeś nam opatrznościowego Pasterza Stefana Kardynała Wyszyńskiego, Prymasa Tysiąclecia. Pasterza wielkiej wiary i głębokiego życia duchowego, oddanego Trójedynemu Bogu i Jego Matce Maryi, troszczącego się o godność każdego człowieka i naszej Ojczyzny.

Dziękujemy Ci za matkę Elżbietę Różę Czacką, która przyjęła utratę wzroku w młodości jako krzyż i z krzyża Chrystusa czerpała moc do służenia niewidomym na duszy i ciele tworząc Dzieło Lasek.

Boże, dajesz nam nowych Błogosławionych, którzy wciąż żyją w naszej pamięci, a wielu z nas wspomina spotkania z nimi i ich słowa. Dziś jeszcze bardziej stają się naszymi nauczycielami i przewodnikami w trudnej codzienności. Mówią nam, że także w naszych czasach trzeba i można służyć jedynie Bogu i ludziom, iść Chrystusową drogą Zbawienia.

Boże nasz Ojcze, daj nam dobrze przygotować się na to wyjątkowe wydarzenie w świątyni Opatrzności Bożej. Spraw, aby te beatyfikacje zaowocowały w życiu każdego z nas, by nasze życie było bardziej zwrócone ku Tobie, a wiara zajmowała w nim więcej miejsca i wpływała bardziej na styl życia. Niech Chrystusowa Ewangelia głębiej kształtuje naszą codzienność we wszystkich jej wymiarach, a Maryja Matka Zbawiciela wspiera nas w dążeniu do swego Syna. Niech w naszym życiu będzie więcej wzajemnej miłości, zrozumienia i przebaczenia, szacunku i poświęcenia.

Prosimy, aby nadchodząca beatyfikacja wydała trwały owoc, gdyż tak bardzo potrzebujemy duchowej przemiany i umocnienia. Niech ten dzień przeżywany we wspólnocie Kościoła pomnoży i umocni naszą jedność w wierze i miłości oraz zjednoczy nas wszystkich wokół najwyższych wartości przewyższających wszelkie podziały. Niech nasza Ojczyzna, także w dwudziestym pierwszym wieku, tak jak w całej swej historii, pozostanie wierna Bogu, Krzyżowi i Ewangelii.

Maryjo Królowo Polski, módl się za nami.

Święty Janie Pawle II i św. Maksymilianie Kolbe módlcie się za nami,

Święty Zygmuncie Szczęsny Feliński, módl się za nami,

Błogosławiony ks. Jerzy Popiełuszko módl się za nami.

Przeżywając uroczystość Jubileuszu Profesji Zakonnej: 50-lecia s. Elii Wierzchowskiej sekretarki generalnej oraz 25-lecia s. Anuncjaty Zdunek przełożonej generalnej, pragnęłyśmy wspólnie wyśpiewać Bogu hymn wdzięczności za dar powołania Sióstr do naszego Zgromadzenia. Dlatego 15 sierpnia o godz. 11.00, wraz z zaproszonymi Kapłanami i Gośćmi z rodzin naszych Jubilatek, zebraliśmy się w kaplicy w Samarii, by podczas Mszy świętej dziękować i prosić w ich intencjach. Wielką radością było to nasze siostrzane spotkanie, na które przyjechały delegacje niemalże ze wszystkich Wspólnot. Deo gratias!

Mszy św. przewodniczył Przyjaciel Zgromadzenia ks. prałat Wiesław Kądziela, współkoncelebrowali: ks. Wiesław Pietrzak SCJ, ks. Romuald Fogiel SAC, ks. Ryszard Rymarz oraz ks. Dariusz Jankiewicz SVD. Obecni byli także: s. Anna – kapucynka NSPJ, s. Ewa – jadwiżanka wawelska oraz br. Pio – albertyn.

Bóg Ojciec, Stwórca i Dawca wszelkiego dobra, który nas obdarzył swą bezinteresowną miłością wezwał nas do wyłącznej służby i poświęcenia się Jemu. Modlimy się by wspomagał nas swoją mocą i błogosławieństwem na dalsze owocne lata życia konsekrowanego.

Błogosław duszo moja Pana i wszystko, co jest we mnie, Święte Imię Jego! (Ps 103)

Po ponad rocznej przerwie spowodowanej pandemią koronawirusa, w dniach 12-13 czerwca 2021 r. odbyło się w Samarii spotkanie formacyjne Samarytańskiej Wspólnoty Świeckich, które poświęcone zostało św. Józefowi – patronowi na nasze czasy.

W spotkaniu wzięło udział 15 osób, które współpracują przede wszystkim przez modlitwę, cierpienie i uczynki miłosierdzia w realizacji misji naszego Zgromadzenia, znajdując w ten sposób stosowną okazję do wypełnienia własnego chrześcijańskiego powołania.

W sobotę, 12 czerwca zaproszony o. Dariusz Jankiewicz SVD wygłosił konferencję o św. Józefie, podkreślając, że jest On wzorem troskliwego ojca i odpowiedzialnego męża.

            Św. Józef uczynił ze swojego życia całkowity dar: był oddanym i odpowiedzialnym mężem i ojcem, był człowiekiem głębokiej wiary, całkowicie posłusznym Bogu, był oparciem dla Jezusa i Maryi, ofiarnie troszczył się o własną rodzinę zarówno w wymiarze materialnym jak i duchowym. Jego miłość wyrażała się w konkretnych czynach. Prelegent zaznaczył, że św. Józef, poprzez realizowanie swej życiowej misji, wzywa współczesnych ojców do pracy nad sobą, do uczenia się odpowiedzialnego, pełnego poświęcenia i miłości ojcostwa.    

Homilię o. Dariusz oparł na  analizie ikonograficznej obrazu św. Rodziny z Kalisza. Na obrazie widnieje Trójca Święta oraz rodzina (Józef, Jezus, Maryja) i takie przedstawienie ma znaczenie eschatologiczne. Rodzina wyobrażona na obrazie pokazuje kierunek i cel drogi człowieka. Wnioskując na podstawie wyglądu Jezusa, przedstawionego między swoimi ziemskimi opiekunami jako chłopca, widzimy na obrazie scenę powrotu dwunastoletniego Chrystusa z Jerozolimy pod opieką Matki Bożej i św. Józefa. W tle za postaciami widnieje miasto z kościołem; otoczone murami i wstęgą rzeki. O. Dariusz zachęcił wszystkich do ufnej modlitwy do św. Józefa, zwłaszcza w trudnych sprawach rodzinnych.

Po obiedzie wszyscy obecni udali się do Sanktuarium św. Jana Pawła II w Radzyminie, które powstało jak wotum wdzięczności za życie i pontyfikat papieża Polaka oraz za ocalenie Ojczyzny przed bolszewikami w 1920 r. Nawiedziliśmy to miejsce w przededniu 22. rocznicy wizyty św. Jana Pawła II w Radzyminie, który modlił się przy bratnich mogiłach, w których spoczywają szczątki żołnierzy polskich poległych w Bitwie Warszawskiej.

Ks. proboszcz Krzysztof Ziółkowski z pasją opowiedział nam o tym szczególnym miejscu, wyjaśnił znaczenie poszczególnych witraży w nowo poświęconym kościele i podzielił się najbliższymi planami związanymi z dalszymi pracami prowadzonymi w świątyni. Po odmówieniu Koronki do Bożego Miłosierdzia przeszliśmy do Muzeum Bitwy Warszawskiej 1920 roku i św. Jana Pawła II na żywą lekcję historii, gdzie zgromadzone zostały pamiątki po Ojcu Świętym oraz po Bitwie Warszawskiej. Ks. Proboszcz opowiadał o darach papieskich, np. o obrazie Dobrego Pasterza – wyhaftowanym w łagrze sowieckim przez pewną Ukrainkę. Pani ta po wydostaniu się na zachód – poprzez to, że spotkała się z Janem Pawłem II – mogła ten obraz przekazać w dowód wdzięczności za ocalone życie.

Dla nas wszystkich pobyt w Sanktuarium był głębokim przeżyciem, gdy patrzyliśmy na to wspaniałe dzieło, które jest znakiem jedności Polaków i działaniem Bożej Opatrzności.

Po powrocie do domu odmówiliśmy Nieszpory i odśpiewaliśmy Litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa, a potem w cichej adoracji dziękowaliśmy za łaski całego dnia, aby we wszystkim Bóg był  uwielbiony.

W dalszej części spotkania każdy z uczestników otrzymał werset Pisma św. podnoszący na duchu i  mówiący o odnalezieniu pokoju oraz kubki z napisami, które zapraszają do bliższego poznania Słowa Bożego.

Program niedzielny obejmował Mszę św. przeżywaną razem z Siostrami w kaplicy zakonnej, modlitwę przy sarkofagu Czcigodnej Sługi Bożej Matki Wincenty w kościele, spotkanie ze Słowem Bożym oraz modlitwę różańcową w intencjach podanych przez członków SWŚ.

Pamiętaliśmy również o nieobecnych a także o ks. Wojciechu, który w tym czasie pielgrzymuje do Santiago de Compostela – udało się telefonicznie przez chwilę z księdzem porozmawiać i wymienić pozdrowienia. 

Czerwcowe spotkanie było bardzo ciekawe i bogate w treści, które prowadzą do  wzrastania w wierze i poznania Boga. Był to również czas dzielenia się drogą do Boga, radościami i trudnościami na niej. Wszyscy odjechali do swoich domów i środowisk silniejsi i umocnieni, doświadczyli bowiem jak nieocenione jest wsparcie wspólnoty i że właściwe relacje z innymi (modlitwa, rozmowy, obecność, zrozumienie) są ważnym czynnikiem rozwoju duchowego. 

Zapraszamy do współpracy wszystkich, którzy na wzór Sługi Bożej Matki Wincenty Jaroszewskiej chcą zabiegać o chwałę Bożą w ludzkich sercach i zbawianie dusz, poprzez ekspiację i wynagradzanie Bożej Sprawiedliwości.

Aby zostać członkiem Samarytańskiej Wspólnoty Świeckich, należy skontaktować się z moderatorką s. Benedyktą Dobrzyniecką.

Adres w zakładce Wspólnota Świeckich.