Wspólnota Świeckich

W dniach 22-23 lutego odbyło się pierwsze spotkanie modlitewno – formacyjne w 2020 r. Jest to rok szczególny, ponieważ mija 10 lat od oficjalnego powołania do istnienia Samarytańskiej Wspólnoty Świeckich przy naszym Zgromadzeniu. Dokonała tego Kapituła Generalna w 2009 r. Nie zabrakło więc elementów jubileuszowych. Przede wszystkim Msza św. dziękczynna za to dzieło, a w sposób szczególny za każdego z członków i przyjaciół Wspólnoty. Modliliśmy się także za zmarłych… mamy bowiem Członków SWŚ, dla których ziemska wędrówka już się skończyła. Niech Bóg da im pokój wieczny!

Spotkania podczas najbliższych dwóch lat będą poświęcone rozważaniu nad darami Ducha Świętego. Rozpoczęliśmy od daru mądrości. Ksiądz Wojciech Miliszkiewicz w swych konferencjach, w głoszonym Słowie wskazał na wiele cennych myśli, które są dla nas wielka pomocą w przeżywaniu swej wiary w codzienności. 

Jubileusz Wspólnoty wpisuje się także w świętowanie 120 rocznicy urodzin Czcigodnej Sługi Bożej Matki Wincenty. Z tej racji Siostry z Samarii przygotowały przedstawienie o Matce i o początkach Zgromadzenia, które zatytułowały: Bóg jest Miłością. Wskazały na szczególny rys życia Matki, jej charyzmat wielbienia Bożej Sprawiedliwości, wielbienia Boga, który kocha człowieka miłością przebaczającą, Boga, który będąc Mądrością Przedwieczną „domaga się od stworzeń uwielbienia dla swej Sprawiedliwości”. Wspaniała gra aktorska Sióstr i przekazane treści poruszyły do głębi wszystkich oglądających.

Matka Wincenta uczy nas, jak szukać Boga i w Nim odnajdywać ostateczny cel swojego życia – i to jest mądrość – rozpoznać prawdę i konsekwentnie dążyć do celu, jakim jest życie wieczne z Bogiem.

 „Święty Benedykt – serafin pałający miłością Boga i bliźniego” – to temat pierwszego w tym roku spotkania formacyjno – modlitewnego, które miało miejsce w Samarii 24 i 25 lutego 2018 r. Uczestniczyło 20 osób.

Ćwiczenia duchowne rozpoczęły się  odmówieniem Drogi Bolesnej Matki Bożej. Po czym uczestnicy wysłuchali krótkiej prelekcji o obecności krzyża w tradycji monastycznej. Następnie w dwóch konferencjach został przybliżony termin – Serafin, duch, który jest stworzony przez Pana Boga, aby przy Nim był. Jest przez cały czas w Pana Boga wpatrzony, cały czas śpiewa pieśń chwały: Święty, Święty. W centrum jego zainteresowania jest bezpośrednio Pan Bóg. Zatem, gdy odmawiamy litanię do św. Benedykta i wypowiadamy jedno z wezwań: „Św. Benedykcie Serafinie pałający miłością Boga i bliźniego”, to właśnie tytułując go słowem Serafinie, chcemy wyrazić prawdę, że on był swoim umysłem, sercem całkowicie zanurzony w Niebie. Serafin, dla którego życie ziemskie nie istnieje, ponieważ osiągnął już umiejętność życia z Bogiem. Dziś zatrzymam się na słowie – Serafin. Ono niesie absolutną rewolucję. I na tyle wejdę w pełni w ducha zakonodawcy św. Ojca Benedykta, na ile właśnie ten element wychwycę: ja chodzę po tej ziemi, o pewne podstawowe wymiary się troszczę, ale perspektywą, w którą nieustannie patrzę i oceniam wartościując wszystko, jest tylko to jedno – wpatruję się w Pana Boga i według Niego układam moje myślenie, oceniam, wartościuję. Serafinie, patrz wyłącznie w Boga!

W programie spotkania była również Eucharystia, wspólna modlitwa, rozważanie Słowa Bożego, praca w grupach i indywidualna, a także czas na rekreację, rozmowy i wymianę doświadczeń.

Na zakończenie spotkania uczestnicy zamieścili swoje wpisy do księgi pamiątko-wej, wyrażając tym samym swoją wdzięczność za dobro, jakie daje przynależność do Wspólnoty:

„Dziękuję za dar spotkania we Wspólnocie – jak to miło, gdy bracia przebywają razem. Dziękuję za umocnienie duchowe, wspólnie spędzony czas, radosną twórczość, dzielenie się Słowem Bożym, za wszystkie rozmowy i spotkania”.

„Ora et labora – te dwa słowa wskazują nam jak żyć w tych burzliwych czasach, aby przetrwać. Podziękowanie dla siostry moderatorki i ks. Wojciecha, za wskazanie nam właściwej drogi i powoli, małymi kroczkami podążamy do Góry Tabor. Za wszystko dziękujemy z całego serca”.