Kontynuacja dzieła

Po śmierci Matki Wincenty, na Kapitule Generalnej w grudniu 1937 r. Przełożoną Generalną została wybrana m. Dominika Szymczewska – najbliższa współpracownica Założycielki Zgromadzenia. Matka Dominika jako wierna kontynuatorka dzieła zapoczątkowanego przez Matkę Wincentę – pielęgnowała jej ducha, dbała o modlitwę, o formację sióstr, o podniesienie poziomu intelektualnego w Zgromadzeniu i jego rozwój. Wiosną 1938 r. Zgromadzenie, podejmując współpracę z Państwowym Instytutem Higieny Psychicznej w Warszawie przy ul. Puławskiej 91 otworzyło nową placówkę, która jednak na początku wojny 1939 r. została zlikwidowana. Druga wojna światowa (1939 – 1945) ograniczyła działalność Zgromadzenia i była przyczyną utraty niektórych domów i placówek. W czasie Powstania Warszawskiego w sierpniu 1944 r. został zlikwidowany szpital św. Łazarza i dom przy ul. Barskiej 16, a zakład „Przystań” w Henrykowie przestał istnieć na skutek ewakuacji. Podczas bombardowania szpitala zginęło 7 sióstr, a 11 zostało wywiezionych do obozu w Niemczech. W latach wojny i okupacji Zgromadzenie nieprzerwanie prowadziło zakłady: w Niegowie, Fiszorze i w Pruszkowie, chociaż w bardzo ciężkich warunkach materialno-bytowych.

W czasie okupacji stan personalny Zgromadzenia wprawdzie niewiele się obniżył (w 1939 r. było 139 profesek i 26 nowicjuszek, a w 1945 r. – 135 profesek i 11 nowicjuszek), ale dużo sióstr przedwcześnie straciło zdrowie i nie miało sposobności do kształcenia się.

 Zaraz po zakończeniu wojny w 1945 r. Zgromadzenie przystąpiło do odbudowy zniszczeń wojennych. Organizację pracy wychowawczej i opiekuńczej dostosowało do nowych warunków. Podjęło działalność apostolską również na Ziemiach Odzyskanych, organizując szkoły i zakłady specjalne: Jurki (1945), Gębice (1945), Bytów (1946), Mierzęcin (1946), Zalesin (1947), Moryń (1949). W ówczesnym okresie praca Zgromadzenia ograniczyła się wyłącznie (poza Bytowem), do zakładów dla dzieci upośledzonych umysłowo. Natomiast dziewczętami moralnie zagrożonymi siostry zajmowały się sporadycznie, w formie indywidualnych kontaktów.

Od roku 1950 następuje bardzo trudny okres dla rozwoju Zgromadzenia ze względu na ówczesne stosunki polityczne w Polsce. Niektóre placówki Zgromadzenia zostały zlikwidowane przez władze PRL: Jurki, Gębice, Mierzęcin; natomiast Niegów i Moryń – upaństwowione, a Zalesin – przekazany pod zarząd świecki Zrzeszenia Katolików „Caritas”. Mimo niesprzyjających warunków, Zgromadzenie nadal prowadziło statutową działalność, siostry pracowały w zakładach własnych, jak i w państwowych.Po likwidacji Zalesina w 1958 r. (ze względu na trudne warunki terenowe) – Zgromadzenie podjęło się prowadzenia nowo otwartych placówek „Caritas”: Bielawki i Parchowo.

W 1975 r. – Zgromadzenie nabyło dom wypoczynkowy dla sióstr w Kirach k. Zakopanego.

W latach: 1977-1998 Zgromadzenie współpracowało z Braćmi Szkół Chrześcijańskich w prowadzeniu Domu Pomocy Społecznej dla Dzieci „Caritas” w Częstochowie, a po reorganizacji placówki w 1982 r. – w Specjalnym Ośrodku Wychowawczym.  Od 1982 r. – Zgromadzenie posiada dom w Częstochowie przy ul. Lisinieckiej 24 (obecnie: Kard. Stefana Wyszyńskiego), który służy siostrom przyjeżdżającym do Jasnogórskiego Sanktuarium.   1982 r. – Zgromadzenie otworzyło Dom Samotnej Matki w Karwowie, woj. szczecińskie (obecnie zachodniopomorskie). Dom przeznaczony jest dla matek z małoletnimi dziećmi i kobiet w ciąży.   1993 r. – mając na uwadze proces beatyfikacyjny Matki Założycielki – Zgromadzenie podjęło pracę w Domu Generalnym Księży Zmartwychwstańców w Rzymie.

  W 1993 r. Zgromadzenie rozpoczęło współpracę z Caritas Diecezji Warszawsko-Praskiej w prowadzeniu Specjalnego Ośrodka Wychowawczego dla dziewcząt w Warszawie przy ul. Kawęczyńskiej 49. Siostry pracowały w Ośrodku do 2015 r. W 1998 r. siostry podjęły posługę charytatywną na Białorusi (nieodpłatnie). Początkowo w Państwowym Domu Dziecka-Internacie dla niepełnosprawnych intelektualnie i fizycznie w Żurawiczach, a od roku 2011 w nowo wybudowanej wiosce dziecięcej w Homlu. W ostatnich latach we wszystkich placówkach prowadzonych przez Zgromadzenie dokonano modernizacji, adaptacji i likwidacji barier architektonicznych, w celu osiągnięcia wymaganych standardów. W naszych dziełach apostolskich kadrę pracowniczą stanowi przeważająca ilość osób świeckich, którzy mają udział w urzeczywistnianiu charyzmatu Matki Założycielki, a ich profesjonalny wkład w zakresie dydaktyczno-wychowawczym i rehabilitacyjnym pomaga zapewnić pełną realizację potrzeb mieszkańców tych placówek. Aktualnie Zgromadzenie liczy 102 siostry i posiada 12 domów, w tym jeden na Białorusi. W historię Zgromadzenia wpisuje się godny upamiętnienia fakt, że w naszym domu Za Strugą, zwanym „Fiszorek”, w latach 1974-1978 wypoczywał Prymas Tysiąclecia Kard. Stefan Wyszyński, którego odwiedzał ówczesny Metropolita Krakowski Kard. Karol Wojtyła – późniejszy papież i dziś już św. Jan Paweł II (1978-2005). Od roku 2001, który był poświęcony Prymasowi Tysiąclecia, udostępniamy pokój pamięci wszystkim zainteresowanym tymi wielkimi naszymi Rodakami.